lookie look

Vrijdag 29 juni 2012 Rota
Ik ontwaak bij het naken van de dage raad. Ik doe de tv aan en zie, dat de Italianen gaan winnen. Weg hogere score bij de poule op het lab. Weg roem. Misschien, dat de winnaar op jodenkoeken gaat trakteren, dat werd vroeger in Baarn ook wel eens gedaan. De sneeuwsterren werden niet zo geprezen. In Damascus zijn een aantal auto’s de lucht ingegaan. Is Volkert van der G. nu al vrij en geëmigreerd? Mijn auto wordt zo in Sjam weer meer waard. Sjam is de lokale naam voor Damascus. Tyfoon richting de Filippijnen en hurricane naar Florida, bosbranden in Colorado, overstromingen in Bangladesh. Dat de dijken het houden is geen nieuws. Ik zag deze week nog premier Rutte met Merkel, maar het ging om de dominees dochter. We tellen niet meer mee. Nergens meer. Nergens zie je meer een voetballer in een promo. Waar is die VOC mentaliteit. Voetballers Op CNN. Vroeger kwam ik nog Kees Kist op een cola poster ergens in Afrika tegen. Toen de Hollandse Nieuwe kwam, moest de EK voor Dirk Kuijt nog beginnen. Bij de volgende EK is het Ramadan voor Affelei. Dat schiet niet op dus. Ik ga ontbijten. De zon schijnt al. Op het menu staat menu inclusief koffie. Als ik afreken rekenen ze toch koffie. Dat komt door het bijvullen. Net als gisteren, moet ik me er weer uitpraten. Ik zit veel te lang te internetten. Ik wist, dat op het lab de nieuwe haring mijn neus voorbij zou gaan. Het is zo. Vandaag wordt er getrakteerd voor twee jubilarissen. Ook de moorkop loop ik mis. Een collega is zwanger. Als alles goed gaat ben ik op tijd terug voor de beschuit met muisjes. Zal eens vragen, wanneer de ontsluitingsdatum is, misschien ben ik wel weer op vakantie. Ik heb een nachtdienst van Meike overgenomen. Ik zit veel te lang te internetten. Ik bel naar United, want mijn gecancelde vlucht van vandaag stond nog op mijn reservering. Het schijnt wel goed te zijn. Ach geld speelt geen rol. Ik verlaat het hotel en rij eerst langs een paar huizen, die op de rand van een klif moeten staan. De locomotief staat nu in het zonnetje. In een stoffig winkeltje koop ik een T-shirt voor 3 dollar. De souvenirshops rekenen 15. Ik had het adresje van de autoverhuurster gekregen. Op naar de uitkijk voor Saipan. Ik rij de wildernis in en ga maar weer terug. Dan zie ik het kapelletje voor Lourdes. Ik bezoek het en weer op de weg, wijzen mensen me het uitzicht. Het park is dicht en daarom vind ik het ook niet. Langs een paar kippen gelopen heb ik toch een mooi uitzicht. Ik rij weer terug naar de snelweg. Het hobbelige strandweggetje op. Ik stop bij het zwemgat. Een kunstmatig bad tussen het koraal. Een jong stel gaat voor een verjaardagsfeestje een bbq geven. Er is nog verder niemand en ik krijg een Bud Ligth. Even zwemmen. Ik zie veel vissen in mijn badje. Een jongen maakt even een foto van mij vanaf de kant. Na een kwartiertje houd ik het weer voor gezien. Ik kleedt me weer aan en zeg de familie gedag. Het volgende doel zijn de kliffen met de blazende hollen. Prachtig hoe het water op de kust beukt. Ik maak een filmpje voor de eeuwige thuisblijvers. Als het bij ons zo beukt, dan gaat de stormvloedkering dicht. Op naar het volgende doel, het Rota resort. Ik koop er koelkastmagneet voor mijn afzuigkap in de keuken. De dame legt me de weg uit naar de tweede Japanse locomotief. Ze legt de weg uit, waar ik net vandaan kom. Mijn voortschrijdend inzicht brengt me in één keer naar het verroeste ding. Nu naar weer een kanon in de bergen en het Japanse Vredes Park. Het kanon staat weer verscholen in een tunnel en bij het park hoog op de berg is geen uitzicht. Op de berg is een monument voor de Japanners. Ook een antenne voor de telecommunicatie mag niet ontbreken. Terug naar het asfalt en tanken. Net voorbij het vliegveld kan ik nog even naar de Taga Latte stenen. Het karakteristieke stenen; uitgehouwen uit de harde grond. Deze zijn nooit naar boven gehaald. Nu zie ik ook, dat het twee stenen zijn. Een verticale en één er bovenop liggend. Ik lever de auto in en ben ruim op tijd voor he vliegtuig naar Guam. Ik drink een blikje en binnen koffie. De refill gaat met veel blazen en overgieten naar binnen, want het is gratis. Door de douane van het machtigste derde wereld land en de beveiliging en dan weer wachten tot we het kleine toestel in kunnen. Ik verruil mijn plaatsje voorin voor achterin. Wat ben ik toch sociaal. Ach, je het altijd een raamplaatsje en het is al donker. We vliegen van 8 uur p.m. tot 8.20 p.m. Het moet één van mijn kortste vluchten uit mijn leven zijn. Ik moet even aan Arie van Diermen vragen hoe lang onze vlucht in 1984 van Kimberley naar Bloemfontein was. Na de landing is een meisje panisch. Het loopt goed af. Onder begeleiding worden we naar de bagage gebracht. En dan hangen tot de klok twaalf uur p.m. slaat. Of dat dan weer a.m.