let's have a party

Zaterdag 16 juni 2012 Feest op Fatharai

Om half zeven kom ik uit de veren of hoe je het wil noemen. Ik douche doe mijn douche en andere dingen. Ik krijg koffie en er is geen tijd voor ontbijt. Wel krijg koffie en koud water. Na het verhogen van mijn cafeïne peil in mijn bloed en niet in het bilirubine reagens loop ik naar de plek voor de boot. Nog even kan ik naar al die blote tieten turen. Om even na half acht ga ik dan. Aan bakboord komt veel water naar binnen. Een meisje met een aardig voorkomen houdt haar mama’s vast om te voorkomen, dat ze gaan klapperen in de wind. Na drie kwartier komen we op Fatharai aan. We worden door het eiland welkom geheten. Ik zie Max uit volle borst meezingen. Dat belooft wat. Mijn bagage wordt ergens gedumpt. Ik breng het na een paar ranja’s naar waar de Amerikanen hun spullen hebben liggen. Ik kan daar koffie drinken even onder een koude douche staan. Ondertussen brengt een schip nog allemaal mensen en materiaal aan de wal. Met een uur verteging begint dan de ceremonie. Lazarus de chief van Fedrai leidt de hele boel. Een vader doet het gebed. De vlaggen worden gehesen. In het midden de vlag van Yap State. Voor de kijkers rechts, de vlag van Micronesië en links de “Star and Stripes”. Ondertussen klinkt het volkslied van Micronesië. We worden geacht de rechterhand op de rikketik te houden. Gelukkig ga ik filmen en hoef het “Rood Wit Blauw” te verloochenen. Het Paradijs van de Lage Landen. Welk een natie kan fier steken tegen zij die de elementen hebben getrotseerd. Zij die vele waterstromen terug hebben gestuurd. De schrik van de Wereldzeeën. Het kan verkeren, zou Vondel zeggen. Ik weet nog steeds niet, hoe het in de EK eraan toegaat. Tijdens een moment van stilte worden zij herdacht, die niet hierbij kunnen maar van boven mogen kijken. Gelukkig is het mooi weer. Gasten krijgen een krans op het hoofd of op de nek. Ook de ondergetekende. Er zijn toespraken van de gouverneur van Yap State, de voorzitter van het parlement, de senator, van het ministerie van Gezondheid. Ook spreek de oprichter van OCH, Will Hancock (Ocean Care Health). Hij houdt de ogen niet droog. Zijn zoon, Thane Hancock de vorige voorzitter van OCH. Hij houdt de ogen niet droog. De architect, Greg Warner. Hij houdt de ogen niet droog. De huidige voorzitter van OCH, Anna Yarawamai. Zij houdt de ogen niet droog. Paps Max Yarawamai, mijn kennis, wel. De linten worden doorgeknipt en we kunnen even in het gebouw kijken. Speciale gasten krijgen een mandje met geschenken. Dan is het mijn beurt. Ik geef de donatie van Henk Willemsen, waar ik ook wat bij heb gedaan. Ik hou een speech. Ik begin met de “Marx Brothers” en zo kom ik via Max bij Brother Max terecht. Hij heeft namelijk een behaarde bovenlip. Hebben meer mensen. Ik werk in een ziekenhuis. Wij, Meanderthalers, zijn een nieuw ziekenhuis aan het bouwen op Hoogland. Dit ziekenhuis ligt op het hoogste punt van het eiland. Ik reis veel en niemand spreekt met mij over het weer. Behalve afgelopen woensdag, toen de tyfoon overkwam. Ik ben een beetje gek, want in Europa is nu het Europese kampioenschap voetbal. Het lijkt niet op Amerikaanse voetbal. Op Mogmog slachtte men een varken en men vertelde mij dat je een dingo wilt eten, je in Australië moest zijn. Henk Willemsen kan hier niet zijn. Hij is gaan lijnen van Suma naar Samoa Size en is gesponsord. Ik geef nu dat geld. Ik geef het geld aan de chief en sluit af met: “May God keep the Netherlands and Micronesia above sealevel”. Ik heb de lachers op mijn hand. De vader opent de lunch, die her en der voor elk eiland is. Ik neem een bordje eten, want het dansen begint al snel. Tussendoor ben ik de enige, die wat eet. Het is gratis. Tijdens de dansen van Asor werk ik een vis naar binnen. De vrouwen van Fedrai zijn hiervoor geweest en die kon ik niet missen. Om kwart over vier is het afgelopen. De bootjes gaan huns weegs. Ik neem afscheid van mijn onderdakgevers van Mogmog en ga maar eens kijken, waar ik kan slapen. Ik zwem in de lagune. Max zegt, dat ik in het ziekenhuis kan slapen. Een echte Amerikaan zegt daar niets. Uiteindelijk zegt Anna, dat ik een brancard kan nemen. Dan komt Max binnen, dat ik er vanaf moet. Daar hebben een paar andere Amerikanen op geslapen. Nu zeggen ze, dat ze wel op een eigen luchtbed willen slapen. We dineren op de plek achteraan. Ik luister nog wat naar de geschiedenis van het eiland. Hoe de chief van Falalop naar Mogmog ging. Er is wat rivaliteit. Tegen negenen kijk ik nog even naar de dansvloer bij de school en ga om tien uur slapen.