Soul Casages

Vrijdag 8 juni 2012 Seoel

Om drie uur word ik weer wakker. Ik heb lekker kunnen dutten. Ik zie op de kaart, dat we het Baikalmeer al voorbij zijn. Het ontbijt komt langs. Eigenlijk is het al zeven later. Buiten zie ik de woestijn en bergen van het noorden van China. We vliegen over de Gulf van Chihli en de Gelezee via een omboog naar het internationale vliegveld van Incheon. We landen om half één, het is hier zeven later dan in Nederland. Ik ga door de douane en op zoek naar het reisbureautje voor de tour. Ik ga helaas niet naar Seoul. Om drie uur zal een tocht zijn van twee uur over de nieuwe brug naar een boeddhistische tempel. Ik moet nog een uurtje wachten en dan blijkt, dat ik de enige klant te zijn. ’s Morgens zijn de tocht van vijf uur naar Seoel en van drie uur naar Incheon. Ik loop met Suk naar de bus. Dat ding is wel erg ruim voor mij alleen. We verlaten het vliegveld en rijden naar de nieuwe lange brug, de langste van Zuid-Korea. Hij heeft veel weg van de brug over de Taag bij Lissabon. Voor de thuisblijvers zal ik niet uitleggen, waar Lissabon ligt. Ik zeg het meer voor de thuisblijvers, die in Portugal geweest zijn. Ik doe het voor diegene, die meer van Portugal weten, dan van de bankencrisis. Er moet betaald worden. Het is eb. Een heel stuk van de zee staat droog. Waar het nog nat is varen schepen. Aan de overkant tegen een berg aan staat de Hungryunsa tempel, die niet in de spellingscontrole voorkomt. Omdat ik denk, dat ik hierna niet nog vaker zal komen, voeg ik hem niet aan de woordenlijst toe. Ik word tot onderaan de trap voorgereden. Kim Hae Suk vertelt het één en ander. Zij is Protestant en weet niet zo veel van al die poppetjes af. Van de Zuid-Koreanen is 30% Protestant, 10% Katholiek, 25% Boeddhist en de rest geen. Overal wapperen lampionnen met wensen. Ook de lachende Boeddha ontbreekt niet. Ik heb vaak een lachende Boeddha gezien. Ik weet nog steeds niet waarom hij moet lachen. Niet om mij en Brigitte Kraandorp en Herman Finkers kent hij niet. Zou hij om onze lachende Boeddha, Paul de Leeuw, moeten grinniken? Ook na zoveel seizoenen? Dat geloof je toch niet. Nicht und nimmer. Na een inkijkje in een kapelletje is de grote hal aan de beurt. Verschillende mensen bidden hier. Alleen voor welke van de beelden? Dan zit de tour er op en drink ik nog koffie, want de boeddhisten verkopen geen bier. Suk heeft ook al veel gereisd. Ze is in China, Thailand geweest. In Canada heeft ze een tijdje gebackpackt. Vooral in het westen, dat heb ik met Arie en Henk ook gedaan. We rijden weer terug. Ik zie een vliegtuig landen. Op het vliegveld neem ik een kijkje het treinstation. Ik had het vandaag ook al bij de bus gedaan, maar de trein lijkt me een grote optie om toch naar Seoel te komen. Hier gaat geregeld een trein naar Seoel. Het treinstation, daar, is in de buurt van de Toren. Na wat slenteren en rondvragen ga ik wat eten en drinken. Ik vertrek pas om een uur of negen. Ik werk aan mijn dagboek. Ik ben hier draadloos internet en kan zo de eerste dag op mijn weblog zetten. Ik heb deze dag alleen niet goed op punten en komma’s gecontroleerd. Nergens is een National Geografic te koop. Ik ga weer door de beveiliging. Weer even wachten en dan het vliegtuig in. Ik zit een heel ruim deel. Ik kan mijn benen strekken. Het is geen zakelijke en economische klasse. Het zit er tussenin. We vertrekken rond negen uur en doen er 3,5 uur over om naar Guam te komen. Hier is weer een uur tijdverschil. Ik kom dus om half twee aan. Ik wil wel op het vliegveld slapen, maar ik kan een auto huren en probeer toch naar Hunter’s te komen. Ik rij daar ook om half drie naartoe, maar het kantoor is gesloten. Niemand vertelt me dat ook. Ik besluit om in de auto te gaan slapen. Ik dat heb ik al eens vaker gedaan. Het is warm in de auto. Er komt nog iemand met een taxi. Zij gaat binnen op een stoel slapen. Om half vijf doe ik oogkleppen voor. Ik had het eerder moeten doen. Nu val ik wel goed in slaap.