animals

Vrijdag 15 juni 2012 Varken slachten

Om half zeven ben ik er uit. Ik voel me een beetje misselijk. Ik heb de oranje slingers ook niet opgehangen. Misschien is het wel een voorbode. Na het eten van wat brood en drinken van koffie, loop ik naar de plek, waar vandaag een varken wordt geslacht. Ik zie al een gewoon varken, maar het hem die aan een touw na de slachtbank wordt geleid. Hij heeft er geen zin in. De messen worden geslepen. Het zwientien krijgt een paar tikken op de kop. Hij raakt een beetje versuft. Een paar mannen leggen hem op de zij en het strotje wordt opengelegd. Een paar liter bloed wordt opgevangen om in de soep te doen. Het duurt nog een minuut of tien voor hij naar “Pigs in Space” is. Ik vraag nog aan iemand of hij van Pink Floyd heeft gehoord. Dat is zo en dan heb ik het over het album “Animals”. Met brandend riet worden de haren verwijderd. De oren en staart zijn alvast gebraden. Ik mag een stukje van de staart voor mijn rekening nemen. De nagels gaan eraf en één bewaar ik als souvenir. Als de haren verwijderd zijn wordt hij ontmand. De ballen was hij al kwijt. Hij moet helemaal van zijn navel tot tussen de poten opengelegd worden. Dan gaat de buik open en worden de ingewanden naar buiten gewerkt. Een leuk filmpje voor mijn toekomstige collega’s van MP wordt gemaakt. Mij wordt nog verteld, dat een paar Australische schipbreukelingen een keer een hond hebben geslacht gezien. Ze hebben toen een brief naar de regering van hun land in Canberra gestuurd. Het varkentje wordt gewassen en gaat dan in een kruiwagen richting keuken. Hij wordt in stukken gehakt en gewogen. Dan kunnen mensen hem in stukjes snijden. Als ik weer op het strand kom, zijn de ingewanden verdwenen. Ik ga terug naar het huis. Hillary, de chief, zit er. Ik rust uit en ga nog even naar de meeting in het mannenhuis. Ik eet nog wat en rust een paar uur uit. Zo ben ik niet bij het oefenen van de dansen. Aan het eind van de middag ga ik wandelen. Ik kijk bij het even door een jonge vrouw en loop dan langs de elementary school. Ik herken het niet meer. Een meisje, Dalialy, en een jongen, Braxton, maken mijn naam met steentjes. Francis is met de kokosnoten bezig en de zoon is er ook, haar man, Eddy, leidt me rond naar het aggregaat. We staan nog even bij het graf van zijn oma en lopen terug naar de school, waar jongens basketballen. Het gaat weer regenen. Eddy laat me de bibliotheek zien. Ik loop terug en eet. Gezellig zo bij familie van Max. Iedereen is familie hier. Tot kwart voor tien bekijk ik de foto’s en maak het verslag.