ordinary people

Zaterdag 9 juni 2012 Guam
Om half acht word ik weer wakker in de bakkers oven. Dat ik dit heb mogen overleven is een wonder. Ik heb de hete nacht van de Vierdaagse mee mogen maken. Niet dat ik heb mee mogen lopen, maar ik woonde toen in de personeelsflat (vroeger zusterhuis geheten) van Meander. Wat was het toen heet. Ik dacht, dat het alleen maar in films voorkwam. In “The Good, the Bad and the Ugly” of “Once upon a time in the west”. Het was bijna “Ingang Oost”. Ik was toch vlakbij. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld niet uit. Tegen achten opent een vrouw een deur. Ik loop maar weer eens naar het hotel. De vrouw komt tevoorschijn. Ik kan voor over 2 weken reserveren. Ik spreek de eigenaar. Per 1 juli heet Hunter’s Breeze. Het zal vast geen naam van een cycloon zijn. Ik krijg ook een blik ijsthee van hem. Ik ga ontbijten in het restaurant van Ramada. Ik zet foto’s over en het eten is zoveel, dat het allemaal wat langer duurt. Om half elf rij ik eerst naar Two Lovers Point. Het staat allemaal niet zo goed aangegeven. Ik rij eerst verkeert. Na nog een keer op de verkeerde weg kom ik dan op de afslag, die een vrouw heeft gegeven. Op het punt zijn een aantal toeristen, vooral Japanners en Koreanen. Ik loop wat rond en zie ook de stad in de verte. Het is alweer behoorlijk warm. Dan naar het noordelijkste punt van het eiland. Weg 3 had ik ook al gehad, Ik rij de afslag naar het noordelijkste punt voorbij. Het staat ook zo slecht aangegeven. Weer omkeren. Ik daal de klif af naar zeeniveau. Het kan niet bij het noordelijkste punt komen. Er is een natuurpark. Wel rij ik naar een plekje bij het strand. Ik loop er wat rond. Mensen zwemmen of snorkelen er. Op de kant wordt gebakken, niet eieren maar zichzelf, of men zoek de schaduw op. Ik zoek na een tijdje mijn auto weer op. Ik rij naar de parkeerplaats en loop naar het onderzoekstation. Via de struiken kom ik bij een doorgang naar het strand. Allemaal op eigen risico. Ook hier is de boel afgebakend. Een Chamorro Filipijns echtpaar is aan het vissen. Ze zetten mij op de foto. Ik zet hun weer op de foto. Beide met mijn toestel. Op naar het Peace Memorial Park. Ik rij maar twee keer verkeerd. Ik sla maar een keer naar rechts, omdat er een monument Chamorro martelaren moet zijn. Ik rij het kleine bordje van South Pacific Garden voorbij. Een keer keren en dan zijn we er. Ik herken het aan de foto van de kaart. Een bus Japanners gaat me net voor. Sommigen doen een Shinto gebedje. Er is nog een hal met wat attributen. Dan naar de Talofofo-watervallen. Ik rij bijna een luchtmachtbasis op. Dat kan niet de bedoeling zijn. Ik had net op een kruising naar rechts gemoeten. Na een heel eind kom ik bij de afslag naar de watervallen. Ik dacht, dat het een eindje terug was. Het bord was niet duidelijk. Na terugrijden moet ik nog een stukje we g volgen, Dan vind ik de goede weg. Ik pak ook de zwembroek en loop naar de kassa. Eerst loop ik met een stel Mariens door een griezelgrot. Eén lokale dame loopt in bikini en de andere heeft een shirt aan. De jongens hebben duidelijk een te hoog testosterongehalte om aan de Tour de France mee kunnen doen. Ze kunnen wel voor een hyena vrouwtje doorgaan. In de kabelbaan naar de watervallen wordt gemoond. Het bikinimeisje doet het terug naar de cabine voor ons. Ik geef als opmerking, dat ik nu in de verkeerde zit. Ze gieren het uit van het lachen. Ik vraag nog aan het vriendje van de moonster, waar hij vandaan komt. Hij wil het niet zeggen. Misschien komt hij wel uit de Bibble Belt. Beneden bij de watervallen kom ik erachter, dat de camera nog op manueel voor de griezelgrot staat. Moet ik de Chamorroaan weer vragen of ze voor me wil poseren. Soms lijk ik op één van de pappies uit “Zo Rayman”. Ik laat de hormonen voor wat ze zijn en loop over de wiebelige hangbrug. Hier is ook een grot, waar een Japanner tot 1972 verscholen heeft gezeten. Hij dacht toen, dat de oorlog nog bezig was. Yokoi is een held in Japan. Hij leefde niet echt in een grot, maar had een gat gegraven waar hij in leefde. Aan het eind van waar hij leefde had hij nog een luchtgat gemaakt. Weer terug naar het water loop ik naar het museum. De Amerikanen komen er ook aan met de twee dames. Een lol, dat ze hebben op die wiebelbrug. Ik loop door het kleine museumpje. Achter glas zijn verschillende tijdperken uit de geschiedenis van Guam uitgebeeld. Ik hoor een gegiechel buiten. Als ik buiten kom zie ik de grote bloem, waar men normaal zijn of haar hoofd doorheen kan steken. Nu staat een verdediger van de westerse beschaving zijn jodokus er doorheen te hengelen. Als ik naar voren ben gelopen toont hij ondertussen zijn bruine ster aan iedereen. Een Koreaan van het winkeltjes komt naar buiten en zegt, dat hij er mee moet stoppen. Het superras komt met zijn broek onderaan zijn enkels achter de bloem vandaan. Morgen staan ze weer in het “gelid” voor de brullende sergeant met hun hormonen weer op peil. Ik loop over de brug terug naar de voet van de tweede waterval. Ik besluit om te gaan zwemmen. Lekker om even na twee dagen je op te frissen. Ik kleed me weer aan en loop nog wat rond. Weer boven met de kabelbaan loop ik door “Love Land”. Je moet ouder dan 19 jaar zijn. Er zijn beelden van mannen en vrouwen en mannen met vrouwen in allerlei acrobatische toestanden. Na dit verzetje zijn nog de zwijntjes buiten de ingang. Ik rij weer naar de weg. Niet rechts naar een basis, waar ik twee en half jaar geleden in het donker tegenaan reed, maar weer naar links terug naar weg 4. Ik zie de mooie kerk van toen weer een eindje verderop. Ik rij nog een stukje terug voor een natuurlijk bad, maar dat is afgesloten. Verder is er de veerboot naar Cocoseiland. De ruïnes van een fort van 2009 kan ik niet vinden, want dat staat weer niet goed aangegeven. Wel stop ik nu bij het monument van Magelhaen en de oude Spaanse brug. Ik tank alvast vol en rij nog even naar Hagàtña voor het Spaanse Plein en dan naar het vliegveld. Ik ben mooi op tijd. Omdat er aan boord geen eten is, ga dat eerst doen in de snackbar. Na de douane moet ik door de controle. Tegenwoordig ga je door een bodyscan en ik vergeet om de zakken helemaal leeg te maken en de belten af te doen. Ik word door mannen helemaal onderzocht. Ik hoef nog niet in mijn bruine ster te laten kijken. Ja, Amerika is echt een politiestaat. Eén van de luitjes zegt nog: “Sorry”. Ik reageer met tegen hem te zeggen, dat hij alleen zijn werk deed. Komen zijn gorilla borsten en armen nog meer omhoog. Henk van Levine begrijpt me. Ik ben toch op tijd voor het vliegtuig, want mijn wacht nog op een paar Japanners voor Belau. Daardoor vertrekken we met een uur vertraging en zullen we net op zondag aankomen. Wat een geluk, dat ik nu niet met die club uit Middelburg reis. Ik neem een biertje en moet daarvoor betalen. Dat wordt de volgende keer indrinken. We landen dus om 0.03 uur. Ik word verwelkomd door een dame met een krans. Max is er ook. Hij vliegt ook op maandag naar Ulithi. Op donderdag of vrijdag gaan we naar Fatharai varen met een picknick op een eiland onderweg. Vandaag om 7 uur zullen we elkaar weer spreken. Ik word naar het hotel gereden, als alle gereserveerde gasten aanwezig zijn. In het hotel neem ik cola en water mee naar boven. Ik neem een douche en ga slapen.