all along the watchtower

Zaterdag 23 juni 2012 Tofol en Lelu Ruïnes.
Ik heb lekker geslapen bij een stille airco. Maar ik ga toch verkassen. Het kost me hier 125 dollar pr nacht en Trade Wind heeft een kamer voor 52,5 en dat drie keer. Ik word door de eigenaar van nautilus er naar toe gebracht; wel zo aardig. Als ik me geïnstalleerd heb ga ik naar Tofol. Het vliegtuig van Hawaii naar Guam is net vertrokken. Het is ’s morgens verschrikkelijk heet. Gelukkig krijg ik een lift. Het postkantoor is dicht, dus word ik bij telecommunicatie afgezet. Ik schijn daar mijn computer te kunnen koppelen. Ik heb geen zin om een kaart te kopen. In dat primitieve Chuuk ging dat zo gemakkelijk. Ik loop maar terug naar het postkantoor. De man van Nautilus had gelijk. Het postkantoor gaat vandaag open. Om 12 uur. Ik raak aan de praat met een half-Filipijnse. Ik zeg, waar ik verblijf en vraag waar ik bier kan kopen. Ik zeg, dat in bier geen bacteriën zitten. Zij is Jehova’s Getuige en zij drinken ook alcohol. Dat doen niet de mormonen. Om 12.15 gaat de deur open en ik moet nog even wachten tot de man van de postzegels er is. Als die klus geklaard is loop ik weer terug na eerst Japanse graven gezien te hebben. Bij het toeristen kantoor beklim ik een heuvel. Het is niet te harden. Het uitzicht naar Tofol is zozo. Er zijn nog veel bladeren voor. Ik zie beter de elektriciteitscentrale. Maar wat is zo interessant aan een elektriciteitscentrale. Ik sjok naar beneden en kijk of er bij het kantoor een lift is te krijgen. Niemand stopt, dan maar een stukje lopen. Bij de telecommunicatie drink ik water en schrijf daar mijn dagboek van vrijdag. Ik kan helaas niet inpluggen. Ik kan wel inpluggen, maar ik ben niet online. Ik heb nog steeds geen zin om een kaart te kopen. Weer op krachten gekomen ga ik weer en krijg een lift naar de kerk. Daar moet een internetcafé zijn. Het is gesloten. Men is met een nieuwe kerk bezig. De eigenaar van Trade Wind zit ook op een leugenbankje. Ik vraag, waar de winkel is en koop daar een treetje bier. In mijn kamer ga ik even rusten tot de grootste hitte voorbij is. Maar wat ligt er voor mijn deur? Een wachttoren en drie flesjes bier, Steinberger. Ik roep naar de eigenaresse of ze hier van af weet. Ze roept: “You are from Germany”. Voor deze keer bevestig ik dat. Het Jehovaïnnetje heeft het schijnbaar gebracht. Dan red ik me wel tot dinsdag. Zo nu eerst een Bud. Na een uurtje ben ik genoeg afgekoeld om er weer tegen aan te gaan. Ik ga de Lelu ruïnes bezoeken. Ik heb net gezien, waar je ongeveer op het terrein moet komen. Het blijkt een schot in de roos te zijn. Ik loop zo tussen de stenen door. Niemand houdt me tegen. Niemand vraagt om geld voor de toegang. Niemand wil gids spelen. Wat een verademing. In Bobo (in Burkina Faso) was wel anders, daar liep een kaffer van de dag om me heen tot ik hem maar meenam. Ik bezoek de verschillende gestapelde stenen. Het kaartje zit goed in elkaar. Het klopt dus. Als niet zo stom bent, om er foto’s van te maken, ben je pakweg tien minuten zoet om te laveren over de glibberige stenen. Onze hunebedden zijn toch beter onderhouden. Na de entree is een oude straat met hoge muren. Het doet me aan Angkor Wat denken. Angkor Wat is in Cambodja. Het is één van de genocide spots, waar ik ben geweest. Ik loop op een gegeven moment in de Finbot. Dat staat op het kaartje in mijn gids in op één van de tien borden. Met subsidie uit een beschaafd land moet een keer hier die borden neer gezet zijn. Hadden die lui minder tijd om in de hangmat te liggen. Okay, overdreven maar het is hier nog erger dan in Afrika. Op sommige van de borden is de tekst verdwenen. Dat zou met mijn handschrift ook gebeurd zijn. Ik vergis me in een heilige plaats. Een eindje verderop is de brug over een watertje. Daar zijn een paar graven. Ten minste een hoop stenen. Verder de wildernis in. Ik zie een heel eind verderop een modern gebouw. Ik moet dus terug in de tijd. Daar is een weg naar links. Het kaartje kopt. Over een stapel stenen is het bat. Het is niets. Ik zie alleen maar bomen. Er was nog een graf, eh stapel stenen. De overblijfselen zijn al verdwenen. Ik ben de Pensa’s vergeten en loop daar nog even naar toe. Het zijn twee ruimtes omgeven met een muur. De koningsstad hou ik voorgezien na de heilige plaats. De Posral is niet meer wat het geweest is. Dat was niet zo interessant. Ik zie nu wel wat mensen, maar niemand die echt aandacht aan me schenkt. Ik word niet door honden weggejaagd. Als ik langs de Elementair school loop, denk ik dat dat wel eens het gebouw is wat ik net zag. Een verloren zoon? Hoedt het varken en bevestigt, dat hier de ruïnes achter zijn, maar ik zie nergens een pad, ik zie wel een kikker. Ik kom bij mijn hotel. Ik hoor “hello”. Zit een meisje in het water. Het is vloed, dus kan ze het hoofd boven water houden. Even een foto maken. Een model is geboren. Ik eet ’s avonds bij Nautilus. En krijg weer een lift terug. Op CNN volg ik net nieuws over Turks vliegtuig. Mijn vrienden bombarderen een kerncentrale en verliezen geen vliegtuig. Met Güldane, Gülden en Ali zal ik de strategie een doornemen. Het voetballen gaat door. Wat was het vanmorgen, Portugal Tsjechië. Ik volg met niet meer zo na de schande van de natie. Het ongedierte zit weer zionisten te pesten. Okay, zand erover. Ik ga slapen.