queen's day

Vrijdag 21 juni 2013 Nationale Feestdag Ilulissat Kalaallit Nunaat
Ik kom vroeg er uit de veren. Ik heb toestemming aangevraagd. Gerben zal me toch horen, de zielenpoot. Ik ga vroeg op pad voor de eerste ceremonie van vandaag. Het gebeuren is bij het stadhuis. Er staan voornamelijk toeristen. Toch is bijna de helft autochtoon. Onder het volkslied worden de vlaggen van de stad en het land gehesen. Ik doe netjes mijn pet af. Er is een praatje van een vooraanstaand iemand. Er wordt weer een lied gezongen. Waarschijnlijk is dit het volkslied. Ik weet het niet. Dan is er tijd voor een gratis kopje koffie. Een jonge dame meer Japans lijkend dan inuit mag ik fotograferen. Drie vlaggen gaan in processie naar de Zionkerk. Daar i een dienst van 9 uur tot kwart voor tien. Groenlanders zij niet zo lang van stof. Menig toerist grijpt zijn kans om de kerk te fotograferen. Bij het scheepje moet ik aan oom Gerard denken. Ook de pastora weet ik te fotograferen. Ze had soms problemen met haar stem. Buiten geven Kajak vaarders een show. Drie make steeds een buiteling. Anderen varen wat heen en weer. Een groepje zingt wat. Ik heb ze bij het volkslied al gefotografeerd. Nu is het wachten op het volksdansen. Mensen druppelen weg. Een bruispaar gaat naar de kerk. Ik denk, dat daar het gezang van komt, maar het blijkt het dansen een eindje verderop te zijn. Zo mis ik het volksdansen. Het schijnt net zoveel voorgesteld te hebben. Ik kan meteen het museum van Ililussat, het Rasmussen museum bekijken. Ook dat is weer hetzelfde een huis als museum; Kleding, potten en pannen. Ik kan buiten wel een plaggenhuis van binnen bekijken. Een foto van het koninklijk paar en het Heilig Avondmaal mogen niet ontbreken. Naar het centrum dan maar. De groep en het kersverse paar zijn daar, denk ik. Ik neem koffie en appelgebak, tenminste de appel is er overheen gevlogen. 47 kronen kot me dat, bijna 7,50 euro. Ik heb het maar eens over geld. De andere vijf gaan huns weegs. Kan ik rustig even mijn batterijen checken. Vanmorgen deed een setje nieuwe het niet. Ik heb ook heel sociaal de kaarten geschreven. Sociaal naar de ontvangers en net naar de groep. Op naar het helicopterveld. Daar is alleen muziek op een bühne. Niet interessant. Wel een lenige zangeres. Ik loop maar eens de heuvel op en zie de vierde stad van het land onder me. Ook zwemmen er kinderen in een poel van 15 graden. Na Jan en Ria gedag gezegd te hebben, loop ik een route langs de ijsbergen. Er liggen een paar, waar zo een wijk in pat. Verder is er geen activiteit. Wel zet een Duitse toerist me op de foto, met mijn eigen camera. Ik loop de blauwe en snij af met de rode route. Het heeft geen meerwaarde om verder nog drie keer zoveel over de rotsen te strompelen. Ik zit nog wel een kwartier uit de wind, maar niets gebeurt. Het kan ook niet altijd feest zijn. Terug bij de helikopterplek is het inmiddels rustig geworden. Een vriendschappelijke derby van oud-spelers is bezig. Ze spelen op harde grond. Ik geef aan de dames Pilu en Manu het advies om kunstgras in te voeren. Ze begrijpen dat niet. Er schijnt wel gras in het zuiden te zijn. Op Groenland worden in één week in een stad alle competities afgewerkt. Daar kennen ze, denk ik geen nacompetitie om degradatie. Op naar de boot. Daar staat het diner voor ons klaar. Na het gerecht van een Engelse kok loop ik naar de sporthal. Daar moet folkloristisch dansen. Er speelt een bandje lokale muziek op een gitaar en synthesizer. Niet erg interessant, het is net een feest in sporthal de Stormvogel, maar dan zonder bier. Er is ook niemand dronken om negen uur. Ik schrijf onder de herrie en een blik op schuddende lichaamsdelen dit verslag. Net erg opschuddend. Misschien zet ik het straks nog op het net en kan ik niet vertellen, hoe laat de avondklok ingaat.