walk on the wild side

Zaterdag 15 juni 2013 wandeling naar Oquaasut (Rodebay)
Ik kom weer laat uit bed. Ria gaat me voor en ik wil niet de laatste zijn. Dus laat ik Gerben achter me. Er wordt onder het ontbijt besloten, dat we hier nog een paar uur blijven. Gerben wil de wandeling naar Oquaasut doen. Het is 15 km. Het blijkt later 21 te zijn. Ik besluit om mee te gaan. Ik heb geen tijd meer om de jeugdherberg te reserveren. Ik wilde dat gisteren doen, maar had mijn plastic niet bij me. Ze willen namelijk een voorschot. Om tien voor elf vertrekken we dan. Eerst zien van het haventerrein af te komen en dan door de winkelstraat de stad uit. Over de brug komen we aan de andere kant van het ravijn, waar de haven zit. Op naar het vliegveld. Op de minuut af na een uur zijn we bij het vliegveld en daar begint de wandeling. Er is een groot bord met de richtingen van twee routes. We gaan naar Oqaasut. Gerben loopt steeds voor me en dat vind ik niet erg. We lopen door een vallei. Veel mos, plantjes en het gekwetter van geelgorzen. Een stroompje moeten we oversteken. Dan zien we de baai, waar we om heen moeten lopen. Nog een hele ruk te gaan. We lopen om een meer en in de verte zien we een vliegtuig landen. Weer een vallei over en nog steeds de baai en de zee links. Ik moet ijs oversteken. Het gewicht van Gerben kan, dus ik ook. Weer omhoog. Nog steeds omhoog. Als Gerben op me wacht, laat ik me fotograferen. Nu volgen we de baai. In een afgeschutte plek stoppen we even. Kan ik wat eten en drinken. We passeren een meer. Verder niets bijzonders om over te melden. Geen vis, en alleen de geelgorzen die ik weer herken. Weer omhoog over een rug en weer naar beneden, daar zien we een spleet en een brug brengt onze redding. We moeten een brug over. Zelfs Gerben had hier natte voeten gehaald. Weer omhoog en daar is weer de baai, waar we om heen moeten. Er komt geen eind aan. Omhoog, ook nog om een meer in de inham. Hier en daar een huisje en wat bootjes, maar nergens de Tooluka. Vooruit maar weer. Langs de baai en verder. Ik leg mijn steentje bij op een berg. We lopen langs de baai een paar tentjes. Bij de overgang van de baai, waar een meer leegloopt in de baai vissen kinderen. Tussen de rotsen op weg van het meer naar de baai, wordt ook nog vis gevangen. Gerben likt zijn wonden. Hij loopt ook op laarzen. Hij bang voor natte voeten, maar dit is toch geen lopen? Het is al bijna kwart voor vier voor de laatste etappe. Een paar Denen, halen ons steeds in, rusten uit en halen ons weer in. Erg frustrerend. Weer omhoog en de baai links weer van ons. IJsbergen breken en Gerben spreekt de Denen. Ze sprinten weer vooruit en zeggen, dat het nog maar een r te lopen is. Weer de bergrug over en dan laten we de baai achter ons. We zagen hier huisjes, maar dat was nog niet het dorp. Het paadje is niet altijd een pad. Soms staat er water in en moet ik omlopen. Stijl naar beneden en verder maar weer. Ik beging van alles te voelen, niet wetend dat ik het had. Lopen en soppen. In de verte zien we huisjes van het dorp. Na nog een half uur zie ik dan de Tooluka. Afdalen naar het dorp. Ik wil nog naar een uitkijk, maar Gerben heeft de boot al gebeld. We komen aan boord. Eerst de schoenen uit, wat drinken en douchen. Met Jan L loop ik nog even door het dorp. Om tien over acht wordt een kwartier gauw drie. Naar de uitkijken, gadegeslagen door de honden. Het restaurant heeft. Klanten wij eten om half tien allen ammerset met sla en dan weer drinken en het verslag schrijven. Om half een ga ik slapen.