a long way

Zondag 2 juni 2013 van Vik naar Seydisfjördur
Ik ben redelijk vroeg op. Om negen uur rij ik weg. Ik heb twee uur nodig. Als dat op het werk was, dan kwam ik na de koffie binnen. Wordt die pauze in de cao toch maar mooi door mijn neus geboord. Het is goed, dat ik hier ben gebleven, want er zijn nog een paar dingen te bekijken. Dyrhólaey is de eerste stop na even terug te zijn gereden voor de ingang naar de gletsjer van gisteren. Dyrhólaey ligt een eindje van de grote weg. Langs een paar boerderijen en een kerk met kerkhof voorbij een meer met eidereenden. Bij de rotsformatie vliegen vogels en is het weer een paradijs voor vogelaars Ik woon ook niet voor niets in een vogelaar wijk. Sterns vliegen af en aan naar hun nesten in het gras met een visje in de bek. Het lukt om een paar mooie foto’s te maken. Een vogelaar zou er een natte broek van krijgen, maar ik ben ook geen vogelaar. Ook zie de plek, waar een tekening van hangt in de guesthouse van afgelopen nacht. Terug naar de grote weg. De sterns vliegen weer op van de weg. Hier vlakbij zijn hus nesten. Loop je er teveel naartoe, dan ben je in de nesten. Je wordt dan aangevallen. Ze pikken dan boven op je en als ze dat lang genoeg doen, dan kan het je de kop kosten. Op naar Reynisfjara, waar de golven weer baldadig zijn. De rotsen zijn van basalt. In zee staan een paar rotsen en naar het westen zie ik Dyrhólaey. Bij Vik zie ik weer meeuwen of stormvogels en in zee andere rotsen. Tijd om te gaan. Na wat stops, stop ik bij Kirkjubaejarklaustur met de Fjardragljúfur, weer een waterval. Je moet wel voor watervallen vallen, om naar boven te klauteren. Nog 80 kilometer naar Skaftafel. Even net ervoor over gravel naar de Skeidarárjökull een gletsjer van de Vatnajökull. Het is al laat, na drieën, als ik bij Skaftafel aan de wandeling naar de Skaftafellsjökull begin. Vanwege mijn jongeoudere leeftijd geven ze mij meer tijd, toch weet ik er de pas in te houden. Langbenige jonge fransen trek ik niet meer, maar een zakjapanner loop ik er uit. In 25 minuten ben ik er. Ik kan er niet op, want er zit een plas water voor. Deze gletsjer is niet zo breed als, die waar ik net naartoe was gereden. Na me op de foto te hebben gezet, loop ik terug. De Japanners kennen ook “Huis ten Bosch”. Ik ga de andere kant op voor de Svartifoss. De Tsjechen van de Vestmanneilanden kom ik ook weer tergen. Ze hebben een wandeling van 6 uur gedaan. De wandeling naar de watervallen gaat ook weer binnen de tijd. Ik moet wel eerst langs twee andere watervallen en een paar sneeuwhoenders, witte kippen. Op een afstand zijn de watervallen te zien. Hier vandaan kun je hem mooi fotograferen. Op de terugweg loop ik naar een Sel, een huis met aarde op het dak. Vervelend is dat men hier met de auto kan komen. Had ik niet zoveel hoeven te lopen. Weer verder naar het oosten. Daar stop ik bij de Jökulsárión. Hier is een binnen meer verbinding naar de zee. In het meer drijven veel ijsbergen en zeehonden zwemmen rond. Het klokje tikt door. Bij een jeugdherberg verderop, waar ik vannacht had willen slapen bel ik de jeugdherberg in Seydisflördur. Men laat de deur open en ik slaap in kamer 3. Op naar Höfn. Daar ben ik om negen uur om even te eten. Schapen en rendieren worden gehouden. Ik eet gewoon hamburger met patat en cola. Voor de rest is het een stadje met 1640 inwoners. De weg gaat verder langs inhammen en baaien. Voorbij Djúpivogur verlaat ik de weg en neem een weg binnendoor. Weg 1 heeft een stuk gravel en de afsnijding heeft allen maar gravel. Het scheelt 60 kilometer. Naar Egilsstadir is de weg goed. Ik raak een opvliegende gans in de flanken. Nog een pas naar Seydiflördur en dan de spullen op de kamer en een biertje. Ik geniet van het uitzicht. Ik hoop hier nog een keer met de boot vanuit Denemarken en de Faeröer aan te komen. Ik ga om 2.15 uur slapen en dromen.