the ferryman

Vrijdag 31 mei naar de Vestmannaeyjer
Als ik dit dagboek schrijf zijn we al bijna een week verder.
Ik ga dan al bijna op de boot en dan kan ik het ook nog niet online zetten.
Ik kom voor mijn doen op tijd uit bed. Ik maak me klaar en rij naar het huis van de beheerder van het hostel. De vrouw heeft een ontbijtje klaar gemaakt. Het is toch best prijzig. De volgende keer haal ik boodschappen. Het smaakt best en buiten is een aardige regenbui. Dan rij ik naar de kerk van Skalholt. Het de zuidelijke van de vroegere twee bisdommen, de zogenaamde zuiderkerk. De noordelijke ga ik later nog bezoeken. Zo is het net Bunschoten. De bisdommen zijn in de 18de eeuw samengevoegd in Reykjavik. Deze kerk in Skalholt heb ik in 1984 ook bezocht. Het is ook leuk, dat ik net voor vertrek nog een keer de dia’s heb bekeken. Als ik door de kerk heb gelopen ga ik naar de catacomben, waar een paar graftombes staan. Toen bisschop Pál Jonsson werd begraven, was er een aardbeving. Er was een storm, toen zijn kist werd geopend in 1956. Ik ga op weg naar weg 1, die ik voor de komende twee duizend kilometer zal volgen. Ik ga er weer af voor de boot naar de Vestmanneilanden. De prijs valt mee en het is niet zo ver, maar wat een wind. Twee dames worden zeeziek. Ik hou vol. Het ontbijt zal volgends de gebruikelijke weg door mijn spijsverteringskanaal volgen. Er is koffie van DE, maar ik neem de andere goedkopere. Tegen de rotsen voor de haven van Heimaey hebben alken en meeuwen nesten gebouwd. Ik rij naar het Guesthouse, dat gisteren is afgesproken. Het is de enige plek, waar ik voor het pinnen moet betalen. Het is ook een stuk goedkoper, als je je slaapzak gebruikt. Ik bevestig het wel, maar gooi vannacht al mijn kleren over me heen als ik in het hoeslaken lig.
Na wat voorbereiden ga ik eerst naar het museum van Surtsey. Dit eilandje ontstond in 1963. Het is alweer een stuk kleiner, omdat alleen het basalt blijft liggen en de rest weer verdwijnt. Ik neem een kijkje in het ziekenhuis museum in Landlyst, een oud huis. Er naast is een stafkirkjen. Het is een geschenk van de Noorse regering voor 1000 jaar christendom op IJsland. Het is een klein kerkje. Vlakbij zijn de ruïnes van Skansinn. Grootste bezienswaardigheid is de lavavelden van de uitbarsting van 1973 van de Eidfell. Het halve stadje werd weggevaagd. Ik rij over de lavavelden. Het waait soms verschrikkelijk. De routes op de kaart van de folder, die ik heb gehad is erg nauwkeurig. Ook rij ik om de Helgafell. De boeren houden veel schapen. Tegen de klippen zitten meeuwen. Halverwege het eiland is het vliegveld. Na de bezienswaardigheden buiten het stadje ga ik op zoek naar bedolven huizen. Ik vind er nog een. Over een paar zijn ze bezig een museum te bouwen. De andere liggen onder een 10 meter dikke laag lava. Ik ga eerst mijn gekochte diepvriesmaaltijd opwarmen. Ook twee Tsjechen slapen op zolder. De jeugdherberg is vol en ze zijn hierheen gebracht. Om half tien ga ik naar Storhöfdi, het zuidelijkste puntje van het eiland. Bij het golfterrein is niet veel te zien. Ik ga niet in de regen naar een monument voor Mormonen lopen. Wel kijk ik bij een klif naar zwevende meeuwen. Bovenop Storhöfdi wordt ik bijna weggeblazen. De vuurtoren is privéterrein. Mensen, die een eindje aan het rijden gaan weer weg. Het is hier geen pretje. Ik ga terug naar Guesthouse Árny. IK neem bier en zet de foto’s over. Het stelletje slaapt al. Ze hebben me nog verteld, dat de boot waarschijnlijk morgen vol is dat ze daarom niet met de auto op het eiland zijn. Ik zie het morgen wel en ga om half een slapen. Het wordt wel schemerig, maar niet donker.