ataturk

Woensdag 12 november 2014 in Ankara
Ik word wat later wakker dan normaal. Ik moest een beetje bij slapen. Ik blijk dus dicht bij het Anatolisch museum te zitten. Dat komt mooi uit. Dan hoef je niet zo veel te lopen om er te komen. Het is toch al half elf geweest, als ik de heuvel beklim. Bij de kassa vraagt een dame nog of ze gids mag spelen. Ik heb het niet nodig. Als ik wil, dan kan ik de bordjes lezen. Binnen zitten dames de ramen van de vitrines nog schoon te vegen. De lange geschiedenis wordt goed weergegeven. Door heel Turkije heeft men stenen voorwerpen gevonden. Ook zijn er muurschilderingen gevonden. Dan komt de langen afdeling potten en pannen. Ik weet nu waarom ik ooit ben afgehaakt om alle musea te bezoeken. Overal staat terracotta. Ook zijn er beelden van dieren. Eén zal ik later als standbeeld in het straatbeeld terug zien. Ook zijn taferelen op teen uitgehakt. Zo kom ik bij de afdeling beelden. Buiten staan een aantal kruiken en omdat op de beneden verdieping men aan het verbouwen is, ben ik al na een uurtje klaar. Ik loop door naar de citadel. Hier lopen weer meer toeristen. Een vrouw, modern gekleed, laat zich fotograferen. In de hoofdstad loopt nog geen 30 procent van de vrouwen met een hoofddoek. Ik drink koffie in een kunstzinnig restaurantje. Men verzameld van alles. Zo zijn er een aantal fotocamera’s te zien. Door een poort kom ik echt in de citadel. Ik zie op een ansichtkaart, dat ergens in de stad een mooie toren moet staan. Misschien ga ik aan het eind van de dag heb nog beklimmen. Bij een restaurant op de stadsmuur heb ik een mooi gezicht op Ankara. Ik zie het mausoleum van Atatürk. In Het restaurant wordt steeds het zelfde nummer van Frank Sinatra gedraaid. De vesting een eindje verderop laat ik tot morgen ochtend wachten. Beneden staat een vrouw een verhaal aan Jemenieten te vertellen. Ze is erg opgewonden ze heeft het over leugens. Ik weet niet wat ze nou eigenlijk bedoeld. Een plattelands vrouw zit hout te hakken. Ze loopt in die typische Kruiskampdracht. Een oude vrouw slaat vanuit het raam het leven gade. In een winkel laat een beeldschone met hoofddoek zich fotograferen. Ze blijkt een Soenitische uit Basra te zijn. Beneden zie ik nog kinderen op een schoolplein. Ik loop via de weg, die ik al een beetje ken in de richting van Anit Kabir, het mausoleum van Atatürk. Bij het station ga ik wel even vragen, hoe ik aan de andere kant van het spoor kan komen. Er is wel beveiliging, maar dat stelt niet zo veel voor. Ik loop eerst de laan op, voordat ik bij het plein van het museum kom. De zon schijnt volop. Een aantal groepen leggen om beurten met veel ceremonie een krans bij het mausoleum van de vader des vaderlands. Twee soldaten dragen de krans voorop. Binnen geven ze de krans aan de leiding van de delegatie. Deze legt hem dan bij het graf. Dan klinkt er nog een deuntje en vertrekt men weer. De bezoekers kunnen dan weer vrij rondlopen. Ook vindt regelmatig de wisseling van de wacht plaats. Benen recht vooruit en voorwaarts. In een bloemenperkje is Turkije inclusief het bezette Cyprus afgebeeld. Een bezetting, waar men het niet over heeft. De aardse machten hebben het allen over de bezetting, die geen bezetting is. Beneden loop ik naar de bus. Deze brengt me naar de toren. Wat een deceptie. De toren is er nog wel, maar er omheen is alles gesloopt en duurt het twee jaar voor hij weer open gaat. Ik mag zelfs van de bewaking geen foto maken. Na de koffie gebeurt dat toch op een andere plek en neem ik weer de bus terug. Ik zit in een andere bus, waar men met een ov pas moet betalen. Een vrouw betaalt voor me. Ik maak een praatje met haar. Ze spreekt goed Engels en heeft haar hele leven in Duitsland gewoond. Daar wonen nog har twee dochters. Ze stapt eerder dan mij uit. Ik bezoek het restaurant, dat gisteren nog gesloten was. Het is weer kip kebab. Het eten is weer lekker. Ernaast is een zuiptent, waar ik niet zal vertoeven. Ik drink een biertje, as ik op de kamer de foto’s overzet. Ik ga zelfs tussen door naar de winkel, want dat is de helft goedkoper. Ik vind de verkeerslichten wel handig hier, want er wordt afgeteld hoelang het licht op rood of groen staat. Om twaalf uur ga ik slapen.