kleuren sauna

Zaterdag 15 november 2014 Openluchtmuseum Göröme naar Konya
De wekker gaat vroeg af, want ik ga voor de tweede keer van mijn leven in een luchtballon. Om half zes sta ik klaar. Eerst ga ik naar het kantoor van Türk Ballon. Daar staat een ontbijt. Ook zal een Saoedisch stel meevliegen. De vrouwelijke helft laat alleen haar ogen zien. Ik ben benieuwt, hoe zij haar eten naar binnen werkt. Heel gewoon, ze doet haar gezichtsmasker omhoog. Nou snapt ik, waarom vrouwen daar apart eten. Je zou geil worden van haar gebit. Om te zwijgen van andere begeerten of lusten des vlezes. Een jongen staat netjes naast het buffet, maar heeft niet in de gaten, dat het brood op is. Als ik net aan mijn brood zit, moeten we weg. Dat wordt nog even snel doorhappen met alles door mekaar. Ik word naar de vallei gereden. Daar krioelt het van de luchtballonnen. Onze luchtballon staat al bol. Nu moet hij nog overeind komen. Even wachten dus. De één na andere luchtballon stijgt op. De Saoedische bedekt haar gezicht niet meer en zit ook volop te fotograferen. Om 6.23 uur is het onze beurt. Ik denk, dat we met meer dan 30 mensen in het bakje zitten. Ook Dje is weer present. De zon komt op achter de wolken. De piloot kan de ballon overal heen sturen. De hele rit van een uur wordt ook muziek gedraaid. Het begint met Vangelis. Misschien, dat Peter nu ok een keer een tocht maakt. Ook wordt “Eye of the tiger” gedraaid. Dat had de grappige piloot beter niet kunnen doen. Regelmatig doet hij de tune van Rocky. Dat vind ik niet grappig. Het gaat namelijk regelmatig tijdens de hele rit. We vliegen to vlak boven Göröme en zien Uçhisar. We gaan een keer rakelings over een heuvel. De spelonken, waar duiven in leven, zijn te zien. Je kunt goed zien, dat de wind zijn werk heeft gedaan. De erosie heeft scherpe pieken veroorzaakt. Het lijkt wel op het landschap van Nauru na al die afgravingen. Ik tel 75 luchtballonnen. We vliegen ook over de typische schoorstenen. Het is net zo’n landschap, waar ik later nog door zal wandelen. Ook zie ik de hostel, waar ik nu in verblijf. Zo vliegen we nog een tijdje rond en om 7.23 uur landen we weer. We landen op de aanhangwagen, want dat scheelt weer een boel tillen. Ik ben benieuwd hoe ze hem eraf hebben gekregen. Er wordt getoost met champagne. Voor de geheel onthouders is er ranja. We krijgen ook allemaal een certificaat. De Saoediër schudt bijna iedereen een hand. Ik wil de vrouw van hem ook een hand geven. Dit soort mensen kent deze bandeloze onzedige handeling niet. Ik word weer teruggebracht naar het hotel en ga aan mijn tweede ontbijt. Ik laat het me weer goed smaken. Om 9.15 ga ik naar het openluchtmuseum van Göröme. Ik krijg een klein stukje lift, maar moet het grootste stuk lopen. Na een half uurtje ben ik er. Wel heb ik eerst een stukje langs winkels gelopen en ik weet niet, waarom die winkels van de weg af zijn. Ik ga naar binnen na betaald te hebben. Om een vlak stuk zijn vele kerken in de rotsen uitgehouwen. Bij mekaar zijn tussen de 10 en 15 kerken te bezoeken. Omdat een paar Duitsers een fotoboek hebben gemaakt, mag niemand meer foto’s in de kerken maken. Ik heb dan ook regelmatig een hoestbui probeer dan mijn camera zo stil mogelijk te houden. Horden toeristen, vooral senioren, en veel Turken lopen kerk in en uit. Een schoolklas wacht nog tot ze losgelaten worden. Net als de meeste mensen op ik tegen de klok in. Bij de eerste kerk kom ik er dus achter, dat men binnen niet mag fotograferen. Een bewaker staat binnen. Op naar de volgende. Waar je wel mag fotograferen, is alle beschildering verdwenen. Dat wordt op een gegeven eentonig te worden. Een Duitse vrouw spreekt me nog aan over het Maltezer kruis. Ik antwoord haar in het Engels terug. Verder gaat het weer. Het lukt me om in elke kerk wat te fotograferen. Het lukt zelfs in de zwarte kerk. Zo genoemd, omdat het er bijna donker is. Sommige kerken hebben ook nissen met mooie beschilderingen. Soms moet je een trap op en als een hele groep naar weer naar beneden moet, sta je een tijdje te wachten. Er is dan niemand, die denkt: “Laat ik die ene persoon eens voorgaan”. In sommige kerken heeft men ook banken uitgehouwen. Iedereen loopt een kerk in, kijkt wat in de ronde en gaat er weer uit. Het moet toch een hele klus geweest te zijn om al die kerken uit te houden. Het Duitse meisje uit de hostel kom ik ook tegen. Ze wil niet gefotografeerd worden. Ik zeg, dat ik haar dan zal vergeten. Zij antwoord weer, dat ze dan wel niet zo belangrijk zal zijn. Wat maakt iedereen toch een selfies. Bijna alles wordt met de I-Phone geschoten. Bij de laatste kerk maak ik de mooiste foto. Dan moet ik nog maar even terug naar de eerste. Ook zo gepiept. Ik zie Dje weer bij een kerk buiten het terrein, de Tokahkerk. Het wordt tijd om terug te gaan. Ik had de trein van 11 uur, maar heb die laten lopen. Op elk busstation staan wel verscheidene ondernemingen. Kom ik bij het busstation, heeft de maatschappij van de bus van 12.15 uur deze gecanceld. Ik haal dan maar bij de buurman een kaartje voor 14 uur. Ik heb zo nog tijd voor een wandeling op advies van de mensen van de hostel. Ik loop weer naar het zonsondergangspunt. Daar neem ik eerst een kop koffie. Daarna aan de andere kant naar beneden. Ik loop langs een stoeterij. Een tractor vervoerd wat en toeristen lopen in de vallei. Ik ook weer niet alle tijd. En loop een stukje Görkündere. Ik loop terug nar de hostel pak de spullen en men wacht al op me. Niet dat ik te laat ben, maar ik ben de enige klant die naar Nevşehir gebracht moet worden. Daar vertrekt een echte bus dan naar Konya. Het is wel leuk. In de bus zijn verscheidene tv-kanalen. Er is ook een kanaal van de camera, die op de voorruit is gericht. Het landschap is vlak, het is de uitloper van Tuzgolü. Ik kom al om kwart over vijf aan en ga een dolmus naar de stad. Om acht uur de is show van derwisj . ik loop van fde ene in de andere file. Ik zie dan onderweg, dat de show al om 19 uur. Tegen zeven kom ik bij de plek. Ik neem een ander hotel. Ze weten niets van shows in va Derwisj. Ik gooi mijn spullen op de kamer en haast me naar de show. Ik ben er even na half acht. Wat een aparte show en juist op de avond dat ik in Konya aankom. Het van een moslimsekte, waarbij de manen in trans komen door te zwier zwaaien. Het theater zit vol. Met een vervelend ventje achter me. Hij zit steeds in mijn rug te porren. De moeder doet er niks aan. Het is erg storend bij het fotograferen. Na een half uur loop ik tot onderaan de tribune. Een imam of zo iets zit apart, terwijl de muziek speelt. Ongeveer 25 mannen zitten met zwarte capes en een hoge hoed voor zich uit te staren. Met verschillende kleuren verlichting brengt men de sfeer. Zes mannen komen naar de imam en kan in de cadans van de muziek rondjes lopen. Na deze act/rite gaan ze terug in de rij. De mannen gooien de zwarte capes van zich af en hebben nu een wit gewaad zichtbaar. Eén voor gaan ze naar de imam, ontvangen een zegen en gaan dan draaien. Ze schijnen er van in trance te raken. Dit gebeurt zo een paar keer. Eén persoon heeft zijn cape aangelaten en lopen tussen de mannen door. De verlichting varieert van geel, groen en rood. Net de kleurencabine in de sauna. Dan staan ze weer stil en lopen ze rondjes. In rood licht lopen ze weer naar hun plek en doen hun cape om. Het hulpje van de imam doet een gebedje en om half negen is de show afgelopen en koop ik een souvenirtje. Ik loop met twee Polen en een Turk op. Al gauw gaat het over Palestina. De Turk heeft een hekel aan Arabieren, ook al zijn het moslims. Over Israël geef ik hem een lesje. Kunnen de Polen ook wat van opsteken. Israël behandelt familieleden van Hamas terroristen in het ziekenhuis en ze helpen als eerste overal ter wereld bij rampen. Als de Israëliërs al op de plek zijn zit Nederland nog na te denken. Als ze een andere kant op lopen. Na het eten ga ik naar de kamer en al gauw slapen.