zwart van de mensen

Zondag 16 november 2014 Konya
Na de broodnodige nachtrust heb ik ontbeten. Ik heb gepind om mijn schulden te betalen. Het ontbijt is weer uitgebreid, maar ik zal de cornflakes met melk een tijdje moeten missen. Het meisje loopt maar heen en weer om eten steeds aan te vullen. Het eten is beneden, waar waarschijnlijk mensen slapen. De Nescafé moet speciaal uit het keukenkastje gehaald worden. Ik heb gisteren al gevraagd, waar een kerk was en ga daar naartoe. Mustafa heeft het tussen het inhaleren van rook goed uitgelegd. Hij had nog voorgesteld om in een moskee te gaan bidden. Ik loop door de grote winkelstraat naar het park en net daarvoor duik ik een straat in. Op straat is men bezig met het wegdek. De winkel van sinkel is open. Ook hier gedenkt men niet de sabbatdag. Daar is de kerk. Na vragen bel ik aan. De Italiaanse non komt en doet het hek open. Ik vraag of er een dienst is. Die zal er om 14 uur zijn. Er kome dan een aantal afrikanen. Ik kan even binnenkijken. Sint Joris ontbreekt niet. Buiten gaat het leven door. Een meisje is gewoon in de achterbak van een auto meegereisd. Ik bezoek Het Mevlâna museum. Het is een moskee, wat ook een museum is. Er zijn verschillende kamertjes, die het leven van de derwisj uitbeeldt. Van kleding tot muziek instrumenten. In de keuken, zie ik hoe het ten wordt klaargemaakt. Er wordt gebruikt gemaakt poppen met baarden. Stapvoets moet je de keuken en er uit gaat gemakkelijker. Ik de moskee mag niet gefotografeerd worden. Ik heb weer kriebel in de keel. Er staan de tombes van de hoge heren van de derwisj. Het midden gedeelte is de verdeelde gebedsruimte met mannen voor en vrouwen achter. Er bezoek nog een stukje museum. Nu gaat het ook ver muziekinstrumenten. Ik bezoek ook de moskee. Het is in restauratie. Een groot gedeelte is met blauw afgezet. De vrouwen moet n op de knietjes in een klein gedeelte. Weer buiten ga ik eerst koffie drinken misschien kom ik hier vanavond terg. Ik loop0 rustig aan naar de kerk. Er is om 14 uur al één afrikaan. Tegen kwart over twee zijner genoeg aanwezig om te beginnen. Er worden stukken gelezen liederen gezongen. Na een uur is het afgelopen. Ik drink met de jongens koffie, van wie de meeste Nigeriaan zijn. Er zijn ook een aantal uit nadere landen zoals Rwanda en DR Congo. Een Filippino is met een turk gerouwd en haar geloof trouw gebleven. Ik loop via het park naar een volgend museum, wat ik niet zo interessant vindt. Ik zie ineens een toren. Na vragen, blijkt het dat ik in een andere naar kan. Daar ga ik met de tram naar. Nog net voor de duisternis maak ik foto’s. Met twee stellen raak ik aan de praat, omdat één Engels kan. Na een Turkse koffie ga ik naar beneden. En eet in de buurt heel uitgebreid. De vrouw heeft in Duitsland gewoond. Op de kamer schrijf ik wat en wil voor Wi-Fi naar een koffiehuis, maar het hotel blijkt ook internet te hebben. Zo vergeet ik om van het museum nog even avondfoto’s te maken. Wel zie ik dat Nederland en Israël winnen voor de kwalificatie. Van Mustafa krijg ik koffie en na wat internetten en facebook ga ik slapen.