meer

Maandag 17 november 2014 naar Pamukkale
Omdat ik een bus heb gereserveerd om tien uur, kan ik rustig ontbijten. Ik laat de spullen nog even achter in één van mijn kleinste kamertjes ooit. Weer eitje, olijven, komkommer, tomaat, kaas, halal worst en koffie voor de hele dag. Ik schiet wat plaatjes van het personeel. Ik moet het opsturen naar de baas. Ik lig voor schema, als ik voor negenen de dolmus naar het busstation pak. Deed ik zaterdagavond een uur over deze martelreis, nu ben ik in 20 minuten over. Ik haal de ticket en krijg thee aangeboden. Ook dit busstation is weer een modern gebouw. Maar, als ik de bus neem is deze meestal maar voor een kwart gevuld. Het is wel een leuke tocht naar Denizle. De bus gaat eerst de bergn in en laat Konya nog een keer goed zien en daarna komt hij langs een paar meren. Tijdens de rit wordt altijd koffie of thee geserveerd. Schapen lopen te grazen en op de tv op mijn display is nieuws over het wrak van het Maleisische toestel. Ook zijn er programma’s met wulps geklede dames. Van die praatprogramma’s, die nergens over gaan. Het gaat nergens over dat zie je zo. Daar hoef je geen Turk voor te kunnen. In Isparta kunnen we er even een kwartiertje uit. E is niet veel te zien. Op de display is dan weer een quiz, dat men een bruidsjurk kan winnen. Ik moet toch maar eens naar een Turkse bruiloft. Al gauw is een stop net voor Denizle. Waar ik dan om vijf uur aan kom. Hier moet ik overstappen in een busje naar Pamukkale. Daar vind ik een plek om te slapen en te eten met een commercial met Dirk Kuijt. In het donker zie ik de kalkrotsen van Pamukkale. Dat moet een leuke dag worden morgen. Ik slaap alleen in een dorm.