naar Multan

Maandag 14 september2015 Naar Multan
Om vier uur gaat de wekker. Al snel sta ik naast het bed en douche.
Het eten gaat een beetje langzaam naar binnen. Wat wil je ook al dat vette eten. Een gebakken ei, hazelnoten, een boterham met jam en nog een gekookt ei en thee. Ik stel het al sinds QA zonder koffie en bier. Wat later dan gepland vertrekken we. Een voordeel is, dat er bijna geen verkeer is. Dat komt. Omdat Pakistan in de verkeerde tijdzone ligt. Het zou eigenlijk nog een uur vroeger moeten zijn. Het middaggebed is altijd om 13.15 uur. In het donker komen we op het station aan. Ik moet heel snel een foto van een oude locomotief maken, want men zou eens kunnen vragen waarom ik een fot van een oude locomotief zou willen maken. Je moet daar wel een motief voor hebben en moed. Julius draagt de rugzak en Samuel de kleine ze dumpen mijn spullen op de plek en het is nog maar net na half zes. Ik biedt thee aan, maar die wordt ook door Samuel betaald. Zo kan ik alvast wennen aan mijn nieuwe status in het arbeidsproces. Ik sla nog een fles water in en dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Langzaam komt de trein in beweging, precies om 6 uur. Wat een troep ligt er naast het spoor. Het is een mooi compartiment. Goede stoelen, scherm om de hel dag naar films te kijken. Het scherm is in ieder geval schoner dan het raam. Het is een ramp om foto’s te maken. Tot Hyderabad zit ik een tijde links. Ik zie zo mooi de over steek van de Indus. Ik moet wel tussen de pijlers door fotograferen. Ik heb daar een oplossing voor, de sportstand. Er is nog een meer onderweg en voor de rest is het woestijn.de conducteur controleert het plaatsbewijs. Ik bestel en drink koffie en soms wordt er tussendoor schoon gemaakt. we rijden Hyderabad binnen. Allemaal huizen van bakstenen, waarvan je denkt de boel kan zo omvallen. Op het station kunnen we even onze benen strekken. Het fotograferen gaat hier ook beter. Geen last van smerige ramen. Na vijf minuten vertrekt de trein weer. Je kunt zien wat een rivier hier voor invloed heeft. Overal zijn kanalen gegraven. Veel landbouw, katoen, riet van alles. Soms doet de woestijn een poging om door te steken. Koeien en geiten lopen te grazen. Ook zie ik bananenbomen. Er is hier aan niets gebrek. Ook de tractoren zijn wild uitgedost. We stoppen in Nawab Shah. Een paar schoenenpoetsers willen op de foto. De korte stop is paar voor een paar passagiers. De vloer wordt even schoongemaakt. Hier wordt katoen geoogst. Overal vertonen zich plassen. De moskeeën hebben wel een mooie bouwstijl , allemaal puntige minaretjes boven op deze gebouwen. Begmani rijden we langzaam voorbij. In Rohri is een lange stop van een kwartier. Dat geeft me ruimvoldoende de tijd. Even naar voren te lopen en locomotief te aanschouwen. Meteen willen een paar jongens op de foto. Je komt ook niet elke dag tegen. De winkeltjes doen goede zaken. Rohri is een knooppunt . hier vandaan vertrekken ook de treinen naar Quetta in Beloetsjistan. Een fotograaf met lange baard fotografeert mij en wil met mij op de foto. Het zal bij lange na niet de laatste keer zijn. Een dode hond ligt weg te rotten. Hij is zeker een keer geraakt. Een paar vriendelijke meisjes willen op de foto. Dat kan. Het is vijf over een als we weer vertrekken. De beveiliging van de trein houdt de vreemde eend in de gaten. Na weer een paar slechte foto’s uit het raam is de stop van vijf minuten in Sahad. In Rahin Yar Khan stapt mijn buurman uit. Hij woont in Dubai en bezoekt met vrienden zijn geboorteplek. In de stad wordt in een kanaal gezwommen. Weer gaat de reis langs kanalen en landbouwgrond en soms gewoon een stuk woestijn. Hele stukken zijn enkel spoor. Dat wordt wachten, maar niet zolang als in Canada of de VS. Het is leuk van het landschap te genieten van de andere kant van het raam. Even later wachten we toch weer op een stationnetje. Het is Bahawal Pur. Een kruispunt in de spoorwegen. Er wordt niet veel afgekletst. Wat moet je nog verzinnen. Het zijn ook altijd dezelfde vragen. We verlaten het station weer met een rustig gangetje. Het is het laatste station bbij daglicht, want als de trein om 20 uur in Multan aankomt, dan is het al lang donker. Ashar staat me op te wachten. Hij neemt me mee in de riksja en een maat rijdt met de motor mee. Vijf kilometer van het centrum zit hij met vrouw en kind bij zijn schoonouders. Eigenlijk woont hij net zover van de stad als zijn schoonouders. Zijn vrouw en zoontje van een jaar zijn ook op de bromfiets meegekomen. Men heeft eten voor me, rijst met kip en er is cola gehaald. Het is zo warm binnen, dat ik besluit om buiten op het dak te gaan slapen. Dat doe ik na eerst gedoucht te hebben. Ten half twaalf ga ik slapen.