tweede feestje

Zaterdag 12 spetember2015 Postkantoor, tombe en tweede bruiloft
Ik heb de wekker op 7 uur gezet kom er wat later uit. Ik kom Samuel tegen en ben in de veronderstelling, dat hij me roept voor de Zevende dag Adventistdienst. Zo wordt het vanzelf half tien. Hij is zonder mij vertrokken. Nessim komt me een uitgebreid ontbijt brengen, compleet met omelet. De kinderen worden ook één wakker en zo komt er leven in de brouwerij. Dat in een land, dat geen bier kent. Ik schrijf ondertussen het dagboek van vrijdag. Tegen twaalven komt Samuel thuis. Hij zegt, dat hij de bromfiets heeft genomen en dat dat misschien niets voor mij was. We nemen het programma door en we nemen de bromfiets. We rijden de rommelige wijk uit. Soms gaan we rechts rijden en schuiven dan weer op naar links. Bij de eerste grote weg gaan we naar een pinautomaat. Deze weigert alle kaarten. Een man zegt, dat we naar de City of standardbank moeten gaan en bij die laatste is het raak. Zo kan ik eindelijk geld uitgeven, maar Samuel betaalt alles. Dan op naar een postkantoor. Dat is een eindje rijden voor we in een wijk er één hebben gevonden. Er zijn geen ansichtkaarten te koop. Ik heb nog een voorraadje van de reis naar Canada en het hotel van de wintersport. De eerste gaat naar Henk van de Baan uit Baarn, die met vervroegd pensioen gaat en naar Gulbaz in de Horeca. Het volgende is een reisgids. Ik had een tweedehands LP van Pakistan besteld, maar deze is te laat binnen gekomen. We gaan stad en land af, maar nergens is dat ding te vinden. Wel is er een boek te koop met de titel “Zionisme is de echte vijand van de Joden”. De titel spreekt me niet zo aan. Na een aantal boekhandels geven het maar op. Er was nog wel een gids te koop van alleen Karachi, maar ik wil van het hele land en mijn Urdu is ook niet zo best. Een man ontdoet het riool van bergen plastic. Sommige mensen zullen Karachi wel rommelig vinden. Dan de enige toeristische attractie van vandaag, de tombe van de stichter van Pakistan, Jennah. Het was de bedoeling, dat Brits Indië één land zou worden, maar te elfder ure wilde hij de gebieden met een Islamitische meerderheid afscheiden van de rest. Miljoenen Hindoes en Moslims verwisselden van land. Vele honderdduizenden kwamen om. Een zich noemend volkje, tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, blijft dat hele gebied claimen en wil de oorspronkelijke bevolking verdrijven. Zo ontstond Pakistan met ook het latere Oost-Pakistan. Dit scheidde zich in 1971 weer af tot Bangla Desh. Dit probleem van moslimminderheden en de meerderheid in een gebied doet zich ook voor in Thailand en op de Filippijnen. We zijn gewaarschuwd, maar luisteren niet. Wijken in Engeland met kabouters hebben daar de sharia uitgeroepen. We parkeren de bromfiets en lopen het park in. Het ligt er groen bij. Nou ja groen? Er staan veel bomen, maar het gras laat te wensen over. Ik ken een land tussen de Indus en de poorten van Wenen, dat hier wat op gevonden heeft. Een land, waarover ze hier hele rare boeken verkopen. Door de bomen zien we de witte tombe. Een poseer ik nog met de schoenen aan, want die moeten uit voordat men de tombe binnengaat. Gelukkig is het marmer niet zo heet aan mijn voeten. Weer poseren we. Een fotograaf maakt de foto. Niet iedereen in dit soort landen heeft een camera en dan heeft deze meneer weer brood. Met de komst van de IPod worden deze lieden ook weer brodeloos. Binnen is de tombe van Jennah. In eenvoudige blauwe pakken wordt de wacht gehouden. Tijdens onze aanwezigheid wordt deze gewisseld. Met harde stappen en trompgeschal vindt deze plaats. We lopen nog even een blokje om en zien zo de stad van 12 miljoen en een paar illegalen. We halen onze schoenen op en lopen het park weer uit. Heel vrouwen lopen in dit land op hun ogen na ingepakt. We eten bij de Student Biryani. Het is een bord rijst met wat kip. Er zit ook salade met een soort Turkse yoghurt bij. Ik neem weer een cola, want koffie is bijna nergens te koop. Na vieren rijden we de wijk weer in, waar een politieke bijeenkomst staat te beginnen. Jongens spelen cricket in een steegje. Om half zes zit in de kerk onder het huis van Samuel en Nessim. Na veel zingen begint de dienst en word ik welkom geheten. Ik krijg met nog een pastor een krans om. Ik lees voor uit Johannes 13: 3-5. Voor het Heilig Avondmaal wassen we elkaars voeten. Als al het brood is rondgedeeld eet men het tegelijk op en dat gaat ook zo met het drinken. Na de dienst worden de restjes brod opgegeten door iedereen. Van avond is weer een bruiloft en om tien uur gaan we daar naar toe. De auto problemen en steeds moet hij aangeduwd worden. Iedereen in de Ahbab zaal C zit op ons te wachten, want Samuel moet bij de ceremonie zijn. De bruid krijgt de bloemen en gaan met de rug naar de zaal staan, die er niet veel van meekrijgt. Ze worden geflankeerd door vrienden. Er wordt uit de Bijbel gelezen. Formulieren worden voorgelezen en ondertussen wordt bij de bruid het zweet van het gezicht geveegd. De belofte wordt afgelegd met de rechter hand op de Bijbel. De ringen worden omgedaan en de handtekeningen worden gezet. Eénman is analfabeet en tekent met de afdruk van zijn duim. De sluier gaat af. In een veel te klein kamertje wordt de bruidsreportage gemaakt. Ik ben er ook getuige van. Er wordt ook geslappelacht. De taart wordt ontleed met het spuiten van een vluchtig goedje. Het bruidspaar loopt een rondje en dan is het tijd voor eten. Ik laat het me goed smaken. De bloemen worden nog over de rug gegooid en het feest is voor ons over. Om half een gaan we weg. Het is kinderbedtijd. Een ander bruidspaar gaat in verlichte koets weg. De huilt tranen met tuiten, want ze gaat haar familie verlaten. Wat een misère. Om kwart over een ga ik slapen.