eerste feestje

Vrijdag 11 septeember 2015 Aankomst Karachi
Om 1.15 uur loop ik naar de C25. Het is niet helemaal de cijfers aflopen, maar ineens moet je links de trap af. Hier is het eerst weer even wachten. Ik nog even tandenpoetsen. Er moet overal tijd voor zijn. Ik heb een plekje net voor de vleugel. Niet achter de vleugel, want ik ben niet zo muzikaal. Het is een eenvoudig toestelletje. Geen screen om een aantal films uit te zoeken. Het is een Indiase musical. Na het eten probeer ik wat te slapen. Dat moet ook gelukt zijn, want ineens het licht buiten. We naderen de kust van Karachi. Eerst allemaal slib en daarna vaste grond. We landen op een modern vliegveld, waar ik snel door de douane kom en mijn rugzak ligt ook al klaar. Ik ontmoet Samuel en Julius. Samuel is een neef en zwager van Gulbaz van de horeca. We komen niet weg, want de auto wil niet starten, Auto’s, die verkeerd geparkeerd staan worden opgetild en weggesleept. Onze auto wordt aangeduwd en we worsten ons door de grote stad. We komen erachter, dat er ook weinig koelvloeistof is. Dit wordt ook aangevuld. Dan verder in de drukte. Om acht uur ben ik thuis bij Samuel en zijn vrouw en vier kinderen. Wat wordt het al heet. Ik krijg meteen brood en thee en slaap, daarna een tijdje tot twaalf uur. Er is vanavond een bruiloft. Er is ervoor ook een ceremonie, maar die laat men schieten, want dan moet men op de fiets. Maar mensen wat is het heet. Er komt een lunch op tafel, kip met rijst. Na het poedelen van de kinderen ga ik me douche. Samuel en zijn vrouw gaan nog even naar de markt. Ik ga op de binnenplaats zitten, want door de stroomstoring doet de airco het niet meer. Het is wachten op de dingen, die komen. Iedereen trekt zijn beste pak aan. De meisjes krijgen ook make up op. Als men niet even op let, dan speelt het kleinste jongetje ermee. Om kwart over zes vertrekken we dan. We zouden eerst om vier uur weggaan, maar het is me allemaal niet duidelijk. Ik volg maar lijdzaam. Samuel rijdt de auto uit de wijk en dan de rondweg op met langzaam rijdend en stilstaand verkeer. We rijden een droogstaande rivier over. De motor zou gefikst zijn, maar wordt hij weer heet. Volgens mij doet de koeling het niet. Weer moet er water bij. Weer wil de auto niet starten. Hij moet weer aangeduwd worden. Deze keer help ik ook mee. We rijden weer helemaal richting vliegveld. Ergens voorbij de pit stop van vanmorgen steken we de weg over en rijden onder een spoorbaan door. We komen bij de Assemblee of God aan. De kerkdienst is al bezig. De bruid is in het wit. De bruidegom heeft een bloemenkrans om. Ze beloven elkaar eeuwige trouw. Dit met de hand op de Bijbel, met de hand boven wie de belofte zegt, worden de regels opgezegd. De ringen worden omgedaan, de akte wordt ondertekend en na een aantal foto’s gaan we naar de feestzaal. Weer wil de auto niet starten en moet hij aangeduwd worden. De zaal is een paar straten verderop. Hij is in tweeën gespitst in het andere gedeelte i vanavond ook een feest. Ik krijg een plaatsje aan een tafel en een flesje water. Het gelukkig wel een stuk afgekoeld, vergeleken met vanmiddag. De bruidegom komt binnen en krijgt een soort blinddoek voor van versieringen. Er wordt geld uitgedeeld en met bloemetjes gestrooid. Dan mag de bruidegom en de bruidsjonker naar de stoel lopen. Daar doen een paar dames de blinddoek weer omhoog. Na een gebed door Samuel is de melk ceremonie. Na wat tegenstribbelen en wat gepraat koopt de bruidegom melk en drinkt die met familieleden op. Dan verschijnt de bruid en wordt de taart aangesneden. Het bruidspaar voert elkaar en dan wordt de taart uitgedeeld. Het is weer even tijd om met het bruidspaar op de foto te gaan. En dan tegen kwart over elf is het eten op tafel. We laten het ons goed smaken. Ik praat regelmatig met John. Maar wat zien sommige dames er mooi uit. Een jongen met beperkingen zit steeds aan mijn camera. Voldaan en zin naar bed veertrekken we om kwart voor één na weer een foto sessie . Om half twee ga ik slapen op het bed dat Samuel voor me klaar heeft gezet.