In the Train

Maandag 4 augustus 2014 Onderweg naar Toronto
Ik heb geslapen en ben weer wakker geworden. Het verwondert me steeds weer, dat ik door het in kronkels te liggen nog geen spieren heb gescheurd of kramp heb in mijn benen. Om 7 uur stopt de trein in Sioux Lookout. Vannacht zijn we de laatste provincie van Canada, Ontario, binnengegaan. Nog een dag meertjes, bomen en omgekeerd. Een station is dan een afwisseling. Na de lange stop van een half uur vertrekken we weer. De trein ligt bijna twee uur achter op het spoorboekje. Na een uurtje bomen tellen, is Anna ook wakker en klaar met het schaapjes tellen. We wiebelen naar de restauratie voor het ontbijt. We laten ons weer bedienen door de mooie Laotiër. Laos was een oude Franse kolonie. Inwoners van het paradijs van de Pathat Lao van Pol Pot die niet in het socialistische paradijs wilden leven, vluchtten dus veelal naar het francofone Québec. De “sunnysideup friet eggs” zijn nog steeds lekker en vullen onze maag goed. Tussen Allanwater Bridge en Collins passeren we de trein, die gisteren Toronto heeft verlaten. In Collins wordt weer gestopt. Een paar vrouwen en kinderen stappen in. Het zijn allemaal indianen. Een man zonder geld met twee oude krukken wil ook mee. De conductrice overlegt met de leiding. Hij zegt: “Geen geld, dan ook niet mee”. De man sjokt weer weg en wij kunnen vertrekken. Collins heeft nog Central Time en een eindje verder Armstrong Eastern Time. Volgens mijn atlas heeft Collins al Eastern Time. Waar een mens zich in een trein druk over kunnen maken. In Armstrong stappen een aantal avonturenmeisjes op de trein. Ze hebben met een aantal kano’s gevaren en rijden tot morgenochtend. Met elke stop ren ik de trein uit. Weer een station bordje erop. Weer een keer de locomotief van voren nemen. Wat moetje anders? Het dagboek bijhouden. We horen hier maar heel kort te staan. Je kunt de kano’s van die blondines toch niet achterlaten? De stop duurt 9 minuten. Zo zitten we bijna op 3 uur vertraging. Wat worden we toch door onze spoorwegen verwend. Wil ik een bord fotograferen, komt er net een vrachtrein voor langs. De borden staan de ene keer links en dan weer rechts. Zo heeft ieder zijn ding. Bij de stop Nakina neem ik het heft in handen. Ik toon eigen initiatief. Ik open het raam van de deur naar buiten. Ik kan zo weer een foto maken van een stationsgebouwtje. Zo kom je ook aan 6 duizend foto’s. Een gekke gewoonte in Canada is om de wc deur open te langen staan. Alleen als er niemand op zit natuurlijk. Bij een meer staat een houten kerkje. De dorpjes zijn allemaal indianen dorpjes. In Longlac stappen weer een paar mensen in. Ook op Hillsport kan ik even mijn benen strekken. Anna en ik dineren met de Chinese jongen, die in Nakina is ingestapt en een vrouw van de Filippijen, die in de ITC-sector werkt. Het is ons laatste diner op de trein. Op het station van Hornepayne is een lange stop. Zo lang, dat Anna ook uit de trein stapt. We kunnen wat rondlopen. We zien nu ook hoe lang de trein is. Dan weer de meertjes en de bomen en de maan. Om kwart voor tien wordt het donker en stop ik met foto’s maken. Rond elf uur ga ik slapen.