Capital Punishment
Door: Henk Vinke
Blijf op de hoogte en volg Henk
08 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Vrijdag 8 augustus Washington
We slapen goed in de bus. Er is nog een stop geweest en die hebben we niets gemerkt. Om half zes komen we in de stad, die nooit slaapt. We moeten een tijdje op de bus wachten en besluiten om de trein naar Washington te nemen. Als we nog in het busstation zijn, krijgt een man een aanval. Hij loopt te krijsen en ontbloot zijn bovenlijf na eerst een tijdje op de grond te hebben gelegen. Na een tijdje loopt hij weer gewoon rond. Met één stop komen we met de metro bij Penstation. We nemen de expres naar de hoofdstad. Maar goed, dat de dollar nog zo laag staat. Een mooie rit langs de bekende steden Newark, Trenton, Philadelphia, Wilmington en Baltimore. Er zitten veel zakenmannen in de trein. De trein doet dan ook maar vier uur over de rit. Om 7 uur is de trein al vertrokken. Onder de Hudson door naar Newark. De States zijn hier dichtbevolkt. Tussen de oude steden is nog wat groen te herkennen. Trenton is de universiteitsstad, waar ik vrienden van Hélène bezocht. Philadelphia is de grote stad in Pennsylvania. Hier riepen de Amerikanen op 4 juli 1774 de onafhankelijkheid uit. Nederland erkende hen als eerste. Wilmington is de grote stad van Delaware. Hier ging ik tien jaar geleden naar Newcastle, een stadje met een rijke Nederlandse geschiedenis. Er wordt ook in de grootste stad van Maryland, Baltimore, gestopt. Geruisloos vertrekt de trein ook weer uit dit station. Veel inhammen hebben we afgesneden door mooie bruggen. We hebben ook een beetje kunnen uitrusten van de busrit. We zijn ook blij met de busrit. We hebben helemaal geen tijd verloren, ook al moet de rails nog gelegd worden. Om kwart over elf komen we in Union Station aan. En dan is het een stuk lopen naar de jeugdherberg. Het station is weer een mooi gebouw met veel marmer. Dat verlicht niet het sjouwen van de rugzak. In de jeugdherberg is de kamer nog niet open en moeten we eerst de bagage in een locker opbergen. Een stadsbus draagt een fiets voorop. Pas rond 16 uur gaan we stappen. We hebben eerst wat gedronken en ik heb gekeken naar onderkomen in New York. Ik kom er niet uit. We lopen langs het gebouw van de vakbond AFL-CIO. Naar weer een paar blokken komen we aan de voorkant van het Witte Huis. Ik hoor Hebreeuws en zeg, dat ik een vriend van Israël ben. Net voor het Witte Huis is weer het tegenovergestelde. Een langharig ongewassen iemand beschuldigt het fantastische land van de grote leugens, waar de PGGM ook mee is geïnfecteerd: apartheid, bezetting, landjepik. De globetrotter weet wel beter. Hij loopt niet naar de fascist toe, want dit soort figuren zijn meestal gezegend met agressiviteit. Ik bekijk nu na drie maanden de foto, waar dit figuur in de verte op staat. Hij vergelijkt Israël ook met Nazi. Verschrikkelijk. Het is mij bekend. Als ik in Nederland naar iets van Israël ga, staan deze gesubsidieerde types, vaak met een uitkering, ook langs de kant. Ze hebben niets van Israëliërs en hun vrienden te vrezen. De vijanden van Israël zwijgen ook altijd over de echte misstanden, die in de meeste andere landen van het Midden Oosten en Noord Afrika zijn. Ze zwijgen over Libië, Egypte, de Palestijnse Gebieden, Saoedi Arabië. Maar dan wordt het bord zo groot en er wonen niet zo veel Joden meer. Anna poseert weer en nu voor het bekende huis. Ook de fotograaf poseert. Het is overal vakantie en dus zijn ook hier veel mensen. Politie te paard houdt een oogje in het zeil. Langs een standbeeld van Washington lopen we om het Witte Huis en de tuin heen. Nog meer standbeelden en hotels en dan de Mall. De Mall is een groot grasveld met veel monumenten. We gaan een groot aantal ervan bezoeken. Eerst zien we de obelisk, het Washington monument. We lopen nog voor het Witte Huis langs. De beveiliging van het park achter het Witte Huis wordt opgeheven en we kunnen nog even naar het hek lopen. We gaan maar eens verder richting Lincoln Monument. Eerst is aandacht voor het Vietnam Monument. Het is een muur met de namen van de tienduizenden omgekomen soldaten in de oorlog in Zuidoost Azië. Ik zoek altijd bij dit soort dingen Nederlandse namen. Het is een kleine moeite vooral bij “van” en “de” . In de verte zien we de Obelisk. Op naar het Lincoln Monument, maar eerst naar Arlington. We lopen eerst naar Virginia, waar de bekende begraafplaats is. Hij gaat om 19 uur dicht, dus moeten we even doorlopen. We hebben nog jonge benen. We zien een monument van de Spaanse oorlog, waarin de Amerikanen de Filippijnen, Guam, Puerto Rico en de Guantánamobaai veroverden op de Spanjaarden. Amerikanen houden veel van monumenten en vooral van oorlogen. In het bezoekers centrum haal ik alvast de stempel en dan lopen we naar de grootste bezienswaardigheid. We lopen naar het graf van JFK. Het wordt geacht om stil te zijn. Een parkwachter houdt het in de gaten. Dit soort dingen wordt vooral door Gekleurde mensen gedaan. Met de rug naar het graf staan spreuken van hem. Ook Jackie Onassis is hier begraven. De bekendste is: “Vraag niet wat je land voor je kunt doen, maar vraag wat je voor je land kunt doen”. In modern Nederlands: “Als ik iets wil doen, betaal ik het zelf of kijk ik of ik op de zak van de gemeenschap kan teren?”. Kennedy was wel sociaal betrokken, maar niet een socialist. Even na zevenen verlaten we de begraafplaats. We lopen terug naar het District of Columbia. Vliegtuigen komen over ons heen om te landen op Ronald Reagan. Joggers rennen over de brug. Nog een monument voor de Seabees. Dit waren de mannen, die met landingsvaartuigen het eerst altijd het vuile werk doen. Even na half acht zijn we dan bij Lincoln. Anna wil niet poseren met de oude man. Ze maakt wel een foto van de twee oude mannen. Velen maken selfies. Langzaam begint de avond te vallen. Tijd voor het Korea monument. Hier staat ook Nederland vermeld. Wij hebben geholpen om de Chinezen en Noord Koreanen op afstand te houden. In een tuin lopen soldaten afgebeeld. Het is al bijna donker, als we bij het nieuwe Martin Luther King monument komen. Het gebaseerd op een uitspraak van hem “Out of the mountain of dispair a stone of hope”. Het wordt mooi verlicht. Ook hier weer veel spreuken. In de verte is het Jefferson monument. Een mooie wil ik vermelden: “Duisternis kan niet verdreven worden met duisternis maar met licht. Haat kan niet verdreven worden met haat, maar met liefde”. Haat tegen Israël en joden kan niet verdreven worden met haat, maar met liefde. Israël doet dit ook. Ze helpen Syrische vluchtelingen, die in de oorlog gewond zijn. Ze zijn als eerste bij rampen om te helpen, ook in Turkije. Ze helpen de vrouw van president Abbas en de zwager en dochter van opper terrorist van Hamas Haniyeh. Ze verplegen hen in een ziekenhuis in Tel Aviv. Tel Aviv betekent Lenteheuvel en komt niet in veel Arabisch atlassen voor. Maar ja, ze hebben ook nooit lente. Zo, genoeg geschreven. We lopen naar een restaurant. De inwendige mens begint te knorren. Op de telefoon van Anna staat een Mexicaan, maar die komen we niet tegen. We strijken neer bij een ander restaurant na het passeren van het monument van de Eerste Wereldoorlog en van de Tweede Wereldoorlog. Het was weer een fantastische dag, als we dan eindelijk achter een bord vreten zitten en een pot bier. En Anna ook, maar dan een sapje. Terug in de jeugdherberg gaat Anna slapen en schrijf ik de dag weg, niet deze.
We slapen goed in de bus. Er is nog een stop geweest en die hebben we niets gemerkt. Om half zes komen we in de stad, die nooit slaapt. We moeten een tijdje op de bus wachten en besluiten om de trein naar Washington te nemen. Als we nog in het busstation zijn, krijgt een man een aanval. Hij loopt te krijsen en ontbloot zijn bovenlijf na eerst een tijdje op de grond te hebben gelegen. Na een tijdje loopt hij weer gewoon rond. Met één stop komen we met de metro bij Penstation. We nemen de expres naar de hoofdstad. Maar goed, dat de dollar nog zo laag staat. Een mooie rit langs de bekende steden Newark, Trenton, Philadelphia, Wilmington en Baltimore. Er zitten veel zakenmannen in de trein. De trein doet dan ook maar vier uur over de rit. Om 7 uur is de trein al vertrokken. Onder de Hudson door naar Newark. De States zijn hier dichtbevolkt. Tussen de oude steden is nog wat groen te herkennen. Trenton is de universiteitsstad, waar ik vrienden van Hélène bezocht. Philadelphia is de grote stad in Pennsylvania. Hier riepen de Amerikanen op 4 juli 1774 de onafhankelijkheid uit. Nederland erkende hen als eerste. Wilmington is de grote stad van Delaware. Hier ging ik tien jaar geleden naar Newcastle, een stadje met een rijke Nederlandse geschiedenis. Er wordt ook in de grootste stad van Maryland, Baltimore, gestopt. Geruisloos vertrekt de trein ook weer uit dit station. Veel inhammen hebben we afgesneden door mooie bruggen. We hebben ook een beetje kunnen uitrusten van de busrit. We zijn ook blij met de busrit. We hebben helemaal geen tijd verloren, ook al moet de rails nog gelegd worden. Om kwart over elf komen we in Union Station aan. En dan is het een stuk lopen naar de jeugdherberg. Het station is weer een mooi gebouw met veel marmer. Dat verlicht niet het sjouwen van de rugzak. In de jeugdherberg is de kamer nog niet open en moeten we eerst de bagage in een locker opbergen. Een stadsbus draagt een fiets voorop. Pas rond 16 uur gaan we stappen. We hebben eerst wat gedronken en ik heb gekeken naar onderkomen in New York. Ik kom er niet uit. We lopen langs het gebouw van de vakbond AFL-CIO. Naar weer een paar blokken komen we aan de voorkant van het Witte Huis. Ik hoor Hebreeuws en zeg, dat ik een vriend van Israël ben. Net voor het Witte Huis is weer het tegenovergestelde. Een langharig ongewassen iemand beschuldigt het fantastische land van de grote leugens, waar de PGGM ook mee is geïnfecteerd: apartheid, bezetting, landjepik. De globetrotter weet wel beter. Hij loopt niet naar de fascist toe, want dit soort figuren zijn meestal gezegend met agressiviteit. Ik bekijk nu na drie maanden de foto, waar dit figuur in de verte op staat. Hij vergelijkt Israël ook met Nazi. Verschrikkelijk. Het is mij bekend. Als ik in Nederland naar iets van Israël ga, staan deze gesubsidieerde types, vaak met een uitkering, ook langs de kant. Ze hebben niets van Israëliërs en hun vrienden te vrezen. De vijanden van Israël zwijgen ook altijd over de echte misstanden, die in de meeste andere landen van het Midden Oosten en Noord Afrika zijn. Ze zwijgen over Libië, Egypte, de Palestijnse Gebieden, Saoedi Arabië. Maar dan wordt het bord zo groot en er wonen niet zo veel Joden meer. Anna poseert weer en nu voor het bekende huis. Ook de fotograaf poseert. Het is overal vakantie en dus zijn ook hier veel mensen. Politie te paard houdt een oogje in het zeil. Langs een standbeeld van Washington lopen we om het Witte Huis en de tuin heen. Nog meer standbeelden en hotels en dan de Mall. De Mall is een groot grasveld met veel monumenten. We gaan een groot aantal ervan bezoeken. Eerst zien we de obelisk, het Washington monument. We lopen nog voor het Witte Huis langs. De beveiliging van het park achter het Witte Huis wordt opgeheven en we kunnen nog even naar het hek lopen. We gaan maar eens verder richting Lincoln Monument. Eerst is aandacht voor het Vietnam Monument. Het is een muur met de namen van de tienduizenden omgekomen soldaten in de oorlog in Zuidoost Azië. Ik zoek altijd bij dit soort dingen Nederlandse namen. Het is een kleine moeite vooral bij “van” en “de” . In de verte zien we de Obelisk. Op naar het Lincoln Monument, maar eerst naar Arlington. We lopen eerst naar Virginia, waar de bekende begraafplaats is. Hij gaat om 19 uur dicht, dus moeten we even doorlopen. We hebben nog jonge benen. We zien een monument van de Spaanse oorlog, waarin de Amerikanen de Filippijnen, Guam, Puerto Rico en de Guantánamobaai veroverden op de Spanjaarden. Amerikanen houden veel van monumenten en vooral van oorlogen. In het bezoekers centrum haal ik alvast de stempel en dan lopen we naar de grootste bezienswaardigheid. We lopen naar het graf van JFK. Het wordt geacht om stil te zijn. Een parkwachter houdt het in de gaten. Dit soort dingen wordt vooral door Gekleurde mensen gedaan. Met de rug naar het graf staan spreuken van hem. Ook Jackie Onassis is hier begraven. De bekendste is: “Vraag niet wat je land voor je kunt doen, maar vraag wat je voor je land kunt doen”. In modern Nederlands: “Als ik iets wil doen, betaal ik het zelf of kijk ik of ik op de zak van de gemeenschap kan teren?”. Kennedy was wel sociaal betrokken, maar niet een socialist. Even na zevenen verlaten we de begraafplaats. We lopen terug naar het District of Columbia. Vliegtuigen komen over ons heen om te landen op Ronald Reagan. Joggers rennen over de brug. Nog een monument voor de Seabees. Dit waren de mannen, die met landingsvaartuigen het eerst altijd het vuile werk doen. Even na half acht zijn we dan bij Lincoln. Anna wil niet poseren met de oude man. Ze maakt wel een foto van de twee oude mannen. Velen maken selfies. Langzaam begint de avond te vallen. Tijd voor het Korea monument. Hier staat ook Nederland vermeld. Wij hebben geholpen om de Chinezen en Noord Koreanen op afstand te houden. In een tuin lopen soldaten afgebeeld. Het is al bijna donker, als we bij het nieuwe Martin Luther King monument komen. Het gebaseerd op een uitspraak van hem “Out of the mountain of dispair a stone of hope”. Het wordt mooi verlicht. Ook hier weer veel spreuken. In de verte is het Jefferson monument. Een mooie wil ik vermelden: “Duisternis kan niet verdreven worden met duisternis maar met licht. Haat kan niet verdreven worden met haat, maar met liefde”. Haat tegen Israël en joden kan niet verdreven worden met haat, maar met liefde. Israël doet dit ook. Ze helpen Syrische vluchtelingen, die in de oorlog gewond zijn. Ze zijn als eerste bij rampen om te helpen, ook in Turkije. Ze helpen de vrouw van president Abbas en de zwager en dochter van opper terrorist van Hamas Haniyeh. Ze verplegen hen in een ziekenhuis in Tel Aviv. Tel Aviv betekent Lenteheuvel en komt niet in veel Arabisch atlassen voor. Maar ja, ze hebben ook nooit lente. Zo, genoeg geschreven. We lopen naar een restaurant. De inwendige mens begint te knorren. Op de telefoon van Anna staat een Mexicaan, maar die komen we niet tegen. We strijken neer bij een ander restaurant na het passeren van het monument van de Eerste Wereldoorlog en van de Tweede Wereldoorlog. Het was weer een fantastische dag, als we dan eindelijk achter een bord vreten zitten en een pot bier. En Anna ook, maar dan een sapje. Terug in de jeugdherberg gaat Anna slapen en schrijf ik de dag weg, niet deze.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
