heaven can waite

Zondag 18 november 2012 Vertrek uit Dubai
Ik heb niet op één oor gelegen. Niet, dat ik geen beslissing kon nemen, maar het is geen doen op een opblaasbaar kussen van de Big Bazaar. Om 9 uur loop ik rond. Ik poets onder andere mijn tanden en ga naar gat 23. Ik zit aan het raam, naast een Duitse moeder en zoon. We vertrekken om 11.22. We een drie kwartier vertraging. Ik lees de Arabische krant. Israël heeft het weer gedaan. Het konijn uit Cappadocië doet zijn zegje net als het kabaal maker uit Kaboel en de premier uit tuttig Tunesië. Erdogannetje is zeker die 35 Koerden vergeten, die vorig jaar genadeloos zijn neergemaaid. Nou ik niet. Israël doodt niet bewust kinderen in Gaza. Dat doen wel die honden met hun installaties in bevolkingscentra.
Na vertrek neem ik een biertje en na het eten bekijk ik John Carter van Mars en luister naar CCR, Fleedwood Mac, Aero Smith en ABBA Ook kijk ik naar de twee uur durende documentaire van Bob Marley. Ye, Rastafara. Ik ben nog één keer in zijn huis geweest. We vliegen over India en ik dommel wat en bekijk hoe ik de reis aan ga pakken. Net voor Australië houd ik de buitenkant van mijn ogen voor gezien.
Henk