salty dog

Dinsdag 11 juni 2013 naar Kitsissuarsuit (Hunde Ejlande)
Om 10.50 verlaten we Fortunebay. Het zonnetje schijnt nog. Stormvogels en drieteenmeeuwen komen neuzen bij ons. Het lukt me om een stormvogel te fotograferen. Voor de rest is het weer veel ijsbergen. Een ander heeft weer een kop van een hond en zo blijf je maar fantaseren. Ben je hem voorbij, dan is het weer een gewone ijsberg, een fantasieloos brok ijs. We zeilen Kronprinsens Ejlande voorbij naar Kitsissuarsuit, in het Deens is Hunde Ejlande, in het Nederlands Honden Eiland. Jan Kroes houdt het roer goed vast . Bij een andere ijsberg is een stuk afgebroken en de restanten liggen in een boog. Op een gegeven moment breekt een stuk van een ijsberg. Hij kantelt, maar valt net niet om. Ook na de lunch blijf ik maar ijsbergen schieten. Nu zie ik in een schaduw op een ijsberg een olifant. Eef moet de mast in om het zeil goed te leggen. Een vliegtuig schiet langs de hemel. Het is natuurlijk een intercontinentaal vliegtuig van Europa naar de west kust van de VS of Canada. Hoe vaak heb ik niet in een dergelijk toestel gezeten? Mijn allereerste vlucht in 1976 ging hier over heen. Op vakantie naar mijn familie in Canada, naar de 50-jarige bruiloft van mijn opa en oma in Edmonton. Waar blijft de tijd? Ik ging toen naar land 3 en 4 en werd 19 jaar. Nu is de stand 185 landen en 20 autonome gebieden en bijna 56 lentes jong, inclusief de vier staten van Micronesië en de Palestijnse Gebieden. Als de laatste zoet zijn, komen ze nog een keer op eigen benen te staan. Ondertussen lijkt de volgende ijsberg op een krokodil. Ik geef ook toe, dat ik soms hallucineer. Een helicopter is op weg naar Aalisaat. Tegen half zes naderen we dan Kitsissuarsuit met 110 inwoners. Ik snap nog even een stormvogel. Het schip kan aan de steiger liggen. Dat is gemakkelijk om aan de wal te komen, maar hij is roestig en we moeten daarom steeds onze schoenen schoonmaken. We lopen door de hoofdstraat. Ik loop door een paar zijstraatjes en wordt begeleid door een paar jonge honden. Ze zijn nog geen 5 maanden, want dan zijn ze volwassen. Ze hebben vlees te eten. Beneden is het haventje goed te zien. Verder gaat de tocht langs de school en kerk, want die komen net als de supermarkt in el k dorp voor. Ja, zelfs bij gemeenschappen boven 50 inwoners is mobiel verkeer mogelijk. Jan van der Linden zet me bij een uitkijkpunt op de foto. Bij de begraafplaats kijkt men richting Aalisaat. In de kerk doe ik een moment van bezinning. Alles is er, maar waar is het orgel? Bij een huis staan vier sleeën op elkaar. Het is al bijna kwart voor acht. Even naar de uitkijk met de twee walviskaken. Hier zie je het hele dorp. Bij het haventje attendeert Jan L me erop, dat op een paar planken een narwal schedel ligt met twee slagtanden. Later blijkt hij te koop te zijn voor 20 duizend euro. Na het eten zitten we na te tafelen en dan komen mensen uit het dorp kijken. Ze mogen naar binnen en verwonderen zich erover, dat we met zijn zessen in de boot slapen. Ik wordt door een fotograaf gefotografeerd. Ik schiet hem. Om twaalf uur gaan we slapen. Ik kom er om 1.15 uit en loop naar het dorp. Vanaf het uitkijkpunt schiet ik de zon om 1.33 op zijn laagste stand. Het is nog vol op licht. Een visser komt terug met zijn bootje. Ik loop weer terug en schiet nog foto’s van de boot met de zon op de achtergrond. Tegen tweeën ga ik ook slapen.