time is on my side

Donderdag 6 oktober 2011 naar Namibië
De wekker gat weer lekker vroeg. Het zonnetje schijnt. Het begint al warm te worden. Ik loop eerst naar de straat. Er is al volop bedrijvigheid. De grens is dichtbij. Een paar honderd meter verderop zie ik al de grenskantoren. Hiervandaan maak ik alvast foto’s. Achteraf blijkt het kantoor van Namibië te zijn. Nu is het tijd om te ontbijten. Het ontbijt in Angola is vaak soep. Ik neem een bord soep en natuurlijk koffie. Ik neem het er nog van. Je komt ook niet elke dag in Angola. Jongens willen al geld wisselen. Ik wil het pas aan de andere kant van de grens. Je weet maar nooit. Straks heb je het geld nog nodig en dan heb je het omgewisseld. Achteraf had ik het moeten doen, want je mag geen Angolees geld uitvoeren. Om half negen loop ik naar de grens. Eigen volk gaat voor. Misschien kan Geert W hier een partij beginnen. Na een paar keer vragen; “Hoe het nou zit”, gaat het trutje mij op een lijst invullen. Stempel en wegwezen. Nog één keer iemand uitkafferen van: “Ga naar je MPLA-president, hij heeft geld op een rekening in Zwitserland. Laat me met rust”. Dat lucht op. Steeds dat gezeur om je heen. Zogenaamd helpen. Het gaat alleen om een fooi te beuren. Ga een straat aanleggen om een dwarsstraat te noemen. Weer links meld ik me bij de Namibiërs. Net als net moet ik mijn bagage na laten kijken. Okay. Een formulier invullen. Okay. Een stempel. Okay. En dan klok een uur vooruit. Links verkeer. Met Engels kan ik weer volop terecht. De kwanza’s kan ik alleen voor een slechte koers kwijt. Bij de laatste controle in Angola, kon ik ze nog net wegmoffelen. Ik kan weer pinnen met mijn bankpas. Terug in de beschaving.
Het afdingen blijft doorgaan. Ik weet een dergelijk lage prijs voor de taxi naar Ondangwa te bedingen, zodat ik na een aantal kilometers in een taxi met andere mensen wordt gezet. Op de enige politiepost wordt mij gesommeerd om ook achter in de gordel om te doen. Echt beschaving hier.
Om half twaalf ben ik in Ondangwa en wacht drie uur tot het busje vol is. Vier keer rijden we langs de Mall en het tankstation. Elke potentiële klant wordt uit de taxi gesleurd, voordat hij of zij naar de concurrent gaat. Baby’s worden bijna in tweeën gespleten. Beschaving is een wijd begrip.
Ik heb weer een plaatsje voorin de bus en kan mooi foto’s maken. Ik praat soms met een gezellig vrouw. Tijdens het wachten ging zij even naar de Mall. Een Mall is een soort overdekt Neptunusplein. Het busje kwam net terug van het zoveelste rondje. Hij stond nu ergens anders ik zwaaide naar haar. Ze was opgelucht. Ach, je moet een beetje om elkaar geven.
Om half drie vertrekt dan de bus naar Windhoek. Ik hoef maar 225 kilometer mee tot Tumba over een bijna kaarsrechte weg. Voor de afslag naar het Etosha park laat ik het busje even stoppen. Ik was al over weg en water van hier tot thuis en van huis tot Hokkaido. Op dit kruispunt kwam ik in 2008 uit het park dus was door de reis vorig jaar over weg en water tot in Alaska en St. John’s (Newfoundland). Nu ben ik over weg en water van Alaska en St. John’s tot in Hokkaido. In heb er 24 jaar over gedaan in 11 reizen:
2004: Japan en Zuid-Korea met Lewis and Clark Reizen
2002: China en Noord-Korea met VNC
1987: Soestduinen-Beijing met Tozai
1999: Nederland-Marokko (beroving op 9 februari) met Avantarible
2000/1: Spanje-Kameroen met Ashraf
2011: Kameroen-Namibië zelf
2008: Argentinië-Namibië zelf en met Bark Europa en Baobab (De Moeder aller Reizen)
2004 (a): Argentinië-Ecuador zelf
2010 (a): Ecuador-Panama met Bark Europa
2000: Guatemala-Panama met Baobab
1995: Guatemala-Mexico met Avantarible
2010 (b): Mexico-Chicago zelf
2004 (b) Chicago-Alaska/NFL zelf
Ik maak foto’s en laat me bij het kruispunt fotograferen.
Bij terugkomst in de bus vertel ik de reden. De mond van de gezellige dame valt wijd open.
Om vijf uur ben ik in Tsumeb. Ik vraag bij een Portugees naar de Backpacker. Hij zegt, dat hierachter ook een accommodatie is. Ik ga het hoekje om en denk, ach laat ik even vragen hoeveel het hier kost. De prijs is okay. Maar 2 euro meer voor een kamer i.p.v. een dorm. Blijkt het van die Portugees te zijn. Ik neem een kamer. Ik vraag, waar ik een auto kan huren. Ik moet bij Travel North B&B zijn. Daar loop ik naartoe en zie hoe gebarricadeerd de blanken hier wonen. De bewaker van Travel North weet te vertellen, dat er nog één auto in de aanbieding is, maar het reservewiel is nog in bestelling. Als ervaringsdeskundige is het verstandig om hier op te wachten. Hij zal waarschijnlijk morgenochtend komen. Ik moet morgen maar om zeven uur terugkomen. Ik ga weer. Bij Martins’ neem ik een Windhoek en douche me. Voor het eten kom ik in het Makalanihotel terecht. Een heerlijk visje, dat ik ook goed laat zwemmen. Alleen tegen tienen wil ik nog koffie en ze gaan al sluiten. Toch krijg ik mijn bakje nog. Bij de accommodatie neem ik nog een drankje schrijf het dagboek om ooit op mijn weblog te zetten. Ik ben erachter gekomen, dat hier een plug nodig is, die ik niet bij me heb. Ik zal er later één kopen.
Eerst weer een nachtje slapen.