down to the valley

Dinsdag 4 oktober 2011 naar Tunda vallei en Namibe
Vandaag kan ik wat uitslapen, want om half acht is pas het ontbijt en dat laat ik niet lopen. Het is omelet met koffie. De koffie is speciaal. Er zit een beetje chocolade bij. Ze hebben geen andere, dus hier moet ik het mee doen.
Om 8 uur is de autoverhuur opengegaan, dus ik moet na het eten daar maar eens heen gaan. Het is al half negen en ze zijn er net. Ik wil de auto morgenochtend inleveren en het lijkt, dat ik dan twee de huur moet betalen, maar dat blijkt gelukkig niet zo te zijn. De auto wordt geregeld. Kopie paspoort en rijbewijs. Een boel dollars tevoorschijn halen en een rondje om de auto en dan karren maar. Net buiten het terrein is een diepe plas en ik lijkt al meteen vast komen te te zitten. Gelukkig geef ik een dot gas, nadat ik een stukje naar achteren ben gegaan. Ik rij weer langs de regerings – en partijgebouwen, waar ik net foto’s had gemaakt. Ik vraag aan een vrouw naar het Grand hotel, want de Bradt zegt, dat je dan nog 3 kilometer door moet rijden voor de afslag naar de Tunda vallei. Het hotel is al achter me. Ik moet opletten, waar precies het bord staat. Het staat goed aangegeven. Ik onderbreek mijn tocht naar de vallei met een bezoek aan de lokale brouwerij, ‘Ngola. Ik ga heel bescheiden naar een glas informeren. Ik kom in een kantoor terecht. Er worden een paar glazen gehaald. Ik neem er twee mee. Men vraagt ook nog of ik een T-shirt wil. Eerst is er een small en die is te smal voor me. Er worden nog twee mediums gehaald met nog een petje. Dit is te gek. Met één petje, twee glazen en drie T-shirts kom ik weer buiten. Om de boel bij elkaar te houden is het ook nog in een tasje gedaan. Van de man maak ik een foto. Buiten het terrein maak ik nog een foto van het gebouw en dat mag weer niet. Iemand van de beveiliging komt eraan. Maar ik zeg dat ik het niet weer zal doen, of zoiets, en rij verder richting de vallei. Men is bezig met een nieuwe bestrating. Een jongen vertelt, dat ik al te ver ben. Datrefereer ik nogmaals een eindje verderop. Ik moet nog een stukje. De weg houdt op en een 100 meter verder is de vallei. Ik heb gezelschap van twee trucks soldaten. Ik fotografeer gewoon en heb meteen iemand, die mij kan fotograferen. Het uitzicht is prachtig. Ik kijk een paar honderd meter naar beneden in een vallei. Iets naar rechts is een spleet, waarvan ook een foto in de gids staat. Na 25 minuten turen ga ik de soldaten achterna. Ik wil van de stuwdam nog een paar foto’s en stappen ze van de truck af. Als ik foto’s maak, komt er een soldaat aan lopen. Of ik geen soldaten wil fotograferen. Om niet teveel trammelant te veroorzaken, zeg ik, dat ik alleen de toppen van de heuvels fotografeer. Dat rapporteert hij weer aan zijn hogere pief.
Ik rij naar het beeld van Christus op de berg. Het is een kleiner beeld, als die in Rio, maar altijd groter dan in een kerk. Ik kan de stad mooi beneden zien. Een bewaker zet me op de foto en opent ook het hek naar het beeld en de deur naar binnen. Ik kan de trap op naar boven en het uitzicht wordt nog mooier. Ik zie nu ook het derde van de vier stadions van de African Cup of Nations van vorig jaar. Na een half uur heb ik dit ook weer gezien. En de gazeus bestaat uit een ansichtkaart. Ik ga die lui niet verwennen met geld, want dan verpest je de markt.
Op naar de Boerenbegraafplaats. Eerst gooi ik de tank vol. De Boerenbegraafplaats is op het erf van een boer. Ik moet dus into the fields. Daar tussen het hoge gras liggen 20 graven van Afrikaners, die eind 19de en begin 20ste eeuw hier zijn overleden.
Dan de tweede high light van de gids en de vierde van mij, de haarspeldbochten van de Serra da Lebapas. Het zijn leuke kronkels, anders dan voor in Bunschoten. Het is hier zo rustig op de weg, dat ik wel foto’s kan maken. Ik rij om de berg heen en krijg dan weer een ander mooi landschap. Het is hier erg kaal. Helemaal beneden bekijk ik in de auto de foto’s en zie dat op de begraafplaats van de Boeren ineens een stofje op de spiegel is gekomen. Dat is strontvervelend. Gelukkig met de nieuwe camera kun je de spiegel omklappen en dan op de spiegel daaronder die dus voor de foto is zit het stofje. Ik kan hem wegvegen, maar op alle foto’s van de haarspeldbochten met lucht zie je een dergelijk zwart vlekje. Als ik terug ben in Nederland, dan zal ik eens iemand vragen of de foto gefotoshopt kunnen worden. Op 100 kilometer voor Namibe heb ik veel gaten in de weg en besluit om laag te vliegen. Toch krijgt één van die gaten delinker voorband te pakken en loopt leeg. Gelukkig helpt een lokaal iemand mij. De krik is niet handig en komt die van hem goed van pas. Na drie kwartier zit het reserve wiel erop. De engel geeft me een hand rijdt en weer weg. Zo is Angola ook weer. Een eindje verder loopt een meisje in blote borsten. Ik vind dit wel de moeite om even te stoppen. Ik denk, dat haar volk verwant is aan de Himba’s in Namibië. Ik geef haar en haar zusje en lift. Na 10 kilometer zijn ze op de plaats van bestemming. Als ze uitstappen, roept iemand dat ze om geld moeten vragen omdat ik foto’s heb gemaakt. Ik doe dit nooit. Eigenlijk is het overbodig dit te vermelden. Ik bedoel het betalen voor het maken van foto’s. Ik geef namelijk een gazeuse in de vorm van een kaart van Ot en Sien. Ik rij verder naar de kust. Om vijf uur kom ik aan. Snel in mijn zwembroek en een man op het strand vragen om me op de foto te zetten. Het is de laatste keer op de reis, dat ik de Atlantische Oceaan zie en ook meteen de enige keer dat ik de zee inga. Ik was bij Pointe Noire op het strand geweest. In Cabinda heb ik het ruime sop genomen. In Luanda en Benguela heb de zon bijna in de zee zien zakken. Nu dan toch één worden met de grote zee. Ik ga niet echt ver het water in, want een ventje blijft te dichtbij mijn spullen. Eén keer kopje onder en dan wat badderen en er weer uit. Aan kleden en terug naar de straat. Ik vind het anker en fotografeer het. Een aantal jongens willen mijn auto wassen, maar dat zit al bij die 250 dollar in; dus geen cent erbij. Voorbij het fort zie ik boven de kerk van São Adrião. Ik wip nog snel naar binnen, voordat een dienst begint. Dan wil ik de kapel van Amélia bezoeken. Ik rij op de weg langs de kust een paar kilometer door, maar rij weer terug. Ik vraag aan iemand en ik moet gewoon nog 2 kilometer doorrijden. Daar in een krottenwijk op het strand staat de kapel. Ikstap uit en fotografeer het kleine godshuisje,dat op slot is. Er beginnen al mensen te roepen; wegwezen dus. Het is al na zessen en in het donker moet je hier niet zijn. Ik rij weer terug naar het strand op zoek naar eten. Ik raak met een hobbyfotograaf aan de praat. Hij maakt een foto van mij en ik doe net als vele mensen hier. Ik vraag om eten voor die foto. Ik kan daar eten, maar ik vind die ingewanden er niet zo smakelijk uitzien. Ik besluit om maar bij het restaurant ernaast eten. Het kost me wel 17 dollar en als ik na afloop betaal rekenen ze 95 kwanza’s in een dollar i.p.v. vaak 100. Het eten was lekker, maar het vlees was een beetje taai. Het wordt tijd om terug te gaan. Het is nog wel even zoeken om de stad uit te komen. Ik heb een mond om te vragen. De terugreis gaat voorspoedig. Bij de gaten doe ik voorzichtig en omdat ik dan al langzamer rij, krijg ik ook geen koe op de motorkap. Ik douche me met een emmer. Ik was gisteren zo slim om de ton te vullen, want er is soms niet genoeg druk op het water. Ondertussen zet ik de foto’s over en haal nog een Cuca uit de koelkast. Daarna gaat het licht uit.