Toch nog henk Vink achterop dan

1 September 2011 Van Maroua naar Rhumsiki
Ik sta maar vroeg op, want ik weet nooit hoe en wanneer ik in Rhumsiki aankom.
Ik moet eerst wachten tot het Lauden in de kapel is afgelopen. Ik betaal de kosten en ga achterop de bromfiets met heel mijn hebben en houden naar Mokolo Express. De bus is al bijna vol en hoef maar even te wachten. Voor 1,25 euro zit ik in de bus. Twee uur later ben ik in het stadje van de naam. Ik regel een bromfiets naar Rhumsiki. Achteraf betaal ik veel teveel. Ik laat de jongen even wachten, want ik ga eerst ontbijten, vis met brood.
Dan twee uur scheuren over een onverharde weg naar Rhumsiki. Het is één van de topattracties van Kameroen en alleen bereikbaar over een weg, wat eigenlijk geen weg mag heten. Het is iets, waar gemotoriseerd vervoer zich over kan verplaatsen. De vering van de bromfiets heeft zwaar te leiden. Al dat spul hier is chinees. Dan na ruim een uur zie ik de prachtige bergen. Nog even wiebelen en schudden en mijn rug sparen. Ousmano wil ook wel een paar keer stoppen, maar ik moet terughoudend zijn met het snappen van meisjes. Ze liepen net op dat stukje weg, dat ik wilde fotograferen. We komen door Mokode en dan nog maar een half uur kuilen en plassen ontwijken. De regentijd loopt net af. In Rhumsiki aangekomen word ik belaagd door gidsen, de ene heet Michael Jackson en de andere Julius Caesar. Ze hebben wel fantasie. Een vrouw in Niamey heette een keer Tina Tuner, maar zij wilde ook niet zingen voor me. Ik bekijk wat dure kamers en goedkope. Dan komt een man op een bromfiets. Het blijkt de man, Kodji (bijnaam Don Quichotte) te zijn. Ik heb bij met twee vrouwen van de truckreis vegetarische pizza gegeten. Ik word naar zijn imperium gebracht. Ik maak tot een leuk iets en voor 50 euro heb ik volpension met drie excursies. Maar geen stroom en geen stromende water. Een piepklein hutje met een doucheruimte voor de emmer en het bakje om over het water over je heen te gooien. Eerst een paar bakken koffie. Na wat relaxen loop ik eerst naar de uitkijk. Rhumsiki heeft één van de mooiste landschappen op aarde.
IK bezoek het ook om een andere reden. Met de truck kwam ik hier vanuit Nigeria en dus over land en water vanuit, toen nog, De Witte Zwaan (Oud-Hoogland). We gingen toen naar Tsjaad en Soedan en ik door naar Eritrea. Heden ten dage mogen deze landen zich niet op een hoge toeristen schare verheugen. Trouwens even tussendoor. Na mijn reis, 2000/01, heeft Ashraf nog één keer deze reis gedaan. Mazzel (=Hebreeuws). Volgens DQ komt nog één Engelse organisatie hier één keer per jaar langs. Voor degene, die belangstelling hebben, hij wist de naam niet meer. Nu probeer ik van hieruit zoveel mogelijk over land en water naar Namibië te komen.
Van half drie tot zonsondergang lopen we door het dorpje. We zien o.a. hoe een kreeft de toekomst zou kunnen voorspellen. Ik zeg tegen Don Quichotte, dat Fred Oster dat vroeger met marmotten in de weekendquiz deed. Ik heb niets te wensen en maak alleen een foto en geef de wizdoctor een fooitje van 25 cent. De mensen zijn hier gauw tevreden. Ze hebben geen vakbond of cao nodig. Achteraf had ik moeten wensen, dat ik niet aan de diarree zou raken, waar nu al bijna drie dagen last van heb. Ik schrijf dit op de verjaardag van mijn toekomstige reisgenote Anna en haar oom Coen, die aan de lage Weide is geraakt. Je merkt het al, ik dwaal weer af en dan is er geen touw meer aan vast te knopen. Had ik maar een touw. We gaan later een kale heuvel beklimmen om naar een spelonk te gaan. Het is net als zo glad als, als de Uluru (Ayer’s Rock in Australië). Over afdwalen gesproken. Hij kan wel met zijn slippertjes naar boven, maar ik red dat niet . Ik geef een gratis vrijblijvend advies om hier een touw te spannen. Ze hadden wel een touw op de top van de Ometeppe in Nicaragua om in de krater af te dalen. Nog een klein stukje en we zijn weer terug in Kameroen. Waar waren we gebleven, bij die wisdoctor. Ik had ook willen wensen, dat Lieke de jackpot wint en anders de volgende maand. Ze kijkt niet op een maand. Voorbij restaurant Baobab naar het meertje. Ik had in dat restaurant kan ik vanavond niet eten. Wil ik kip, dan moeten we met zijn vieren zijn. Wil ik geit of schaap dan moet ik een hele straat meenemen. Wil ik koe, dan moet een heel dorp meeëten, want je snijdt toch niet zomaar een stuk vlees uit een herbivoor? Het leven van een carnivoor gaat niet over rozen. Op de weg terug geef ik een rondje. Een “33” voor mij en een “Guinness” uit Nigeria voor Koji. Een aggregaat is toch wel handig. Ik loop naar de uitkijk voor de zonsondergang, maar dat stelt vandaag niet zoveel voor.
Ik douche me met de emmer en ik eet bij twee kaarsjes. Voor de rest in het pikkie donker. Er is niet veel maan, want hij net met een nieuw rondje begonnen. Ik het hutje blaas ik de kaars uit en ga slapen.