beestjes

Dinsdag 25 april 2017 dagtocht Komodo
Om halfzes loop ik al naar de haven, na me eerst gemeld te hebben bij het boekingsbureau. Vader en zoon besturen de boot. Ik bevind me in internationaal gezelschap. Uit Trinidad and Tobago komt Nayla, Fiji Anou, Polen Agatha en Helleen en Arthur komen uit België. Tegen zessen begint het licht te worden. De zon laat op zich wachten. Je moet niet denken, dat we de enigen zijn, die dit tochtje gaan doen. Het is nog niet de luchtballonnenvaren in Geröme, maar we zijn zeker niet de enige. De zon komt weer in het oosten op. We hebben een korte instructie over wat te doen bij zinken van de boot. Voor de rest wordt er niet veel gecommuniceerd. Er staat een kan koffie en daar maak ik gebruik van. De zon schijnt zijn stralen op de bergen van Rinca. Op de wal wordt een reiger gezien. Nayla spot hem. Al snel zien we een hert grazen in het hoge gras. Sommige boten halen ons in en anderen gaan wij weer voorbij. Golven beuken op de steile rotsen. Weer komen we van de kust af. Na twee en half uur doen we dan onze eerste stop. Het is Padar eiland. Er liggen al een aantal bootjes. Er is toch een akkoordje onderling, dat ze niet helemaal tegelijk overal aan komen. Padar-eiland is een klein eiland. Het is alleen heel mooi van boven. We krijgen een uur voor op en neer. Kunnen de mannen even rusten. Het is een leuk klimmetje naar boven. Fotostops komen goed uit. De Belgen hebben de stap er goed in. Anou heeft meer moeite door de slippertjes. Ik heb goede conditie voor iemand van bijna zestig. Meer complimenten kan ik niet bedenken. Het uitzicht wordt steeds mooier. Het begint op een vrouw te lijken, die haar armen spreidt. Een vrouw mag er een man in zien. Ik klim door en zie in, dat de vergelijking met een vrouw die de armen spreidt helemaal mank gaat. Voor mij links is er een arm bijgekomen. Waar lijkt het nu op. Een kat met de staart omhoog, die in je tuin gaat kakken en piesen? Ach laat ik maar ophouden met vergelijken en zien dat ik boven kom. Arthur, Heleen en Agatha heb ik voor moeten laten gaan, maar Nayla en Anou blijf ik voor. De man van 192 poseert dan op het volgende punt even mooi poseren voor zijn eigen camera. Er is net een plekje vrijgekomen door een paar Chinezen. Naast de vertakkingen, twee naar links en een naar rechts, zijn nog een aantal eilanden te zien. Boven van het uitzicht genieten en dan weer naar beneden. Nu laat ik iedereen voor gaan. John en Claudia van de afdaling bij Moni gaat net naar boven. Nayla gaat net voor me de steiger op. Het water is gestegen. Nu moet ik eerst mijn schoenen uitdoen en dan de steiger op. Waarom regelen ze niet wat, zodat ik meteen de steiger op kan? Na een uur en tien minuten dan richting Komodo, want daar hebben we voor geboekt. Nog langs een paar eilanden. Dan gloort daar Komodo, want we zien weer een aantal bootjes liggen. De boot aanleggen, de steiger aflopen en dan begint de ellende. Ik was al op de hoogte, maar er komt nog een hele smak geld bij. Ik wist het toevallig, maar de meeste anderen niet. Je hebt 400 duizend gedokt voor de dagtocht en zonder, dat het is medegedeeld, komt er nog 250 bij. Het park 150, wildlife 10, belastingen 50 en omdat we met meer dan 5 personen zijn moeten we twee gidsen meenemen. Ooit meegemaakt, dat je voor een park toegang moet betalen en dat er wat bij komt, omdat je wilde dieren ziet? Ik schiet Heleen even 4 euro voor. Een drama, als je met een budget van 10 duizend euro op reis bent gegaan. Ik vertel nog het mopje van wie het koperdraad hebben uitgevonden. Dit park staat ook op de racistische UNESCO-lijst. In half gebakken Engels wordt ons het een en ander uitgelegd. De ene gids zijn is Engels zo belabberd, dat de ander het overneemt. Daarom hebben we ook twee gidsen. We gaan lopen en al gauw zien we een paar luierende varanen. Er is een kunstmatige plek. Het zijn er maar liefs drie stuks. Wat wil je nog meer. Het zijn nog niet eens volwassenen. De waterplaats is kunstmatig. Na ons is er geen groep, die een voor een voor dit reptiel poseert. Zo slenteren we nog wat door het bos. Een komodovaraan komt aan kuieren. Een van de gidsen leidt hem van ons weg. De tour zit er dan al weer op. Als de hele meute alweer aan boord gaat, ga ik nog even op de foto bij de toegang tot het park. Tijdens de zeereis naar het roestrand krijgen we onze lunch. Iedereen krijgt iets anders. Daarna is het snorkelen. Anou maakt zich ongerust over Agatha en dan weer over Nayla. Ze zwemt ook met een zwemvest aan. Ik denk, dat ze watervrees heeft. Na een uur vertrekken we weer. Ik heb genoeg visjes gezien. Het wel steeds dezelfde. Het laatste doel staat op het programma, de Manta Ray. Boven de eilanden bij een paar zandbanken moeten de Manta Ray zitten. Anou ziet steeds maar dolfijnen. Dan zien we zeker Manta Ray. Mensen snorkelen ernaar. Wij moeten maar aan boord blijven. Dan komt pa in zijn zwembroek. We mogen het water in. Wat een sterke stroming is het hier. Ik hang de hele tijd met een touw achter de boot en kan mooi foto’s maken als een Manta Ray in beeld. Prachtig wat een beesten. We zien er een kleine twintig. Goed aan het touw vasthouden en naar beneden kijken. Na een half uur stoppen we ermee. Het oog raakt niet verzadigd, is wat de Prediker zegt. Om kwart voor vijf gaan we huiswaarts. In de verte zien we Labuanbajo. We passeren nog een klein dorp met moskee op een eilandje. Dan immer gerade aus. We doen er nog drie kwartier over om aan te leggen. Ik heb het met Arthur over, dat ik 60 duizend aan Heleen heb voorgeschoten. Hij geeft me ze zo. Raar wijf. Ze had dat geld toch meteen aan haar vriend kunnen vragen. Net voor zessen zijn we via een gammel trapje op de wal. Zonder boe of baa gaat ieder weer zijn weg. Ik spreek mijn buren, waarna ik ga eten. Ik raad hen aan, als ze de creditcard weer kunnen gebruiken om deze tocht te gaan doen. Ik eet weer, waar ik gisteren ook was. Victor heeft de reis van morgen geregeld. Als ik terugkom, zijn de jongens al naar binnen. Ik neem de dag nog even door en ga slapen.