to the crossroad

Woensdag 19 december 2012 Terug naar Brisbane
Ik heb de wekker weer heel vroeg staan. Rond half zeven kom ik er pas uit. De gisteravond uitgespoelde kleren zijn nog niet droog. De camera doet het nog steeds niet. Laat ik er eens een nieuwe batterij instoppen. Hij doet het, yes. Bij de chinees naast het hotel ontbijt ik en dump daar het rugzakje. Bij de receptie van het hotel is nog niemand te bekennen en ik heb nog niet betaald. Ik loop eerst in de richting van de lagune en krijg een lift tot de kruising. Een paar Australiërs geven me een lift, maar zetten me eruit een eind voor de kolonistenopvang. Al gauw krijg ik een lift van een lokaal iemand en rij mee tot voor de ingang van de ongenode gaten opvang. Een Australiër zegt, dat ik niet verder mag. Ik zeg tegen hem: “Dat wordt dus Google Earth”. Voor hem spreek ik in vreemde tongen. Vertel ik hem over een Moslim, die vertelde dat een niet-Moslim maar op Google Earth moest kijken om Mekka te zien. Hij doet of hij het begrijpt. Ik stap weer in het busje en rij mee terug naar de kruising. Ik probeer weer bij de Command Ridge het pad te vinden. Weer over het pad lopen. Het paadje rechtsaf op. Het lukt me om een naar beneden, maar net het laatste stukje naar het pad tegenover de High Com kan ik niet vinden. Ik loop maar weer terug. In de buurt van The Water, draait een vrouw voor me om en brengt me naar de High Com. Weer het pad op. Waar ik uit moet komen heb ik onthouden. Ik was ook eerst niet van plan om dit weer te doen, maar de Canon leeft weer. Ja hoor, ik had meteen om de boom van gisteravond moeten gaan, dan was ik er zo geweest. Onthouden dus, als ik in mijn volgende leven weer kom. Ik krijg nu een lift van een zekere Jamon op een bromfiets. Ik moet een doosje vasthouden en dan mag ik meerijden. Eerst wil hij het doosje met de blouse wegbrengen en dan wil hij me naar de kapper brengen. Ik heb gehoord, dat de kapper op The Top is, in het noorden van het land. Ik ga met hem naar de Settlement. Een beetje achterbuurt. Leuk, om dit mee te pikken. Ik krijg van de vrouw van Jamon kouwe koffie. Hij heeft een schoon shirtje aan en gaan met die bromfiets. We stoppen bij de kerk bij het Kayser College. De foto binnen was gisteren mislukt. Op The Top is geen kapper te bekennen. De enige kapper van het land is toch echt die vlakbij the Settlement. Bij Capelle and Partner hangen nog fier de vlaggen van Nauru, Israël en Taiwan. Nauru heeft waarschijnlijk ook tegen het opwaarderen van het Zelfmoordcommando, Kasamraketten ministaatje bij de Dode Zee en Flotellaälszehethalenhaven gestemd. Wat antisemieten verzuimen te vertellen is, dat Israël meer aan ontwikkelingsbijstand doet dat al die moslimstaten bij elkaar. Israël laten mensen uit ontwikkelingslanden studeren op gerenommeerde universiteiten als in Tel Aviv, Beer Sheba en Yerushalayim (El Koets in het Arabisch). Saoedi Arabië komt niet verder dan een paar waterpompjes en Turkije restaureert moskeeën. Wat denk je anders ook van Özal. Hij loopt nog steeds te müsmüssen over de veiligheid van Israël, terwijl hij Syrische toestellen laat landen voor inspectie. O ja, waar was ik gebleven. Ik moet naar de kapper. Ik heb geen spullen en kon me al bijna een week niet scheren. Terug, nog even een paar foto’s bij de Kayser en door naar de chinees. Ik moet een kwartier wachten en mijn tijd is kostbaar. Het is al half twaalf geweest. Wij rijden eerst naar het Presidentieel Paleis. Alleen het staatshoofd is er niet. Jamon moet er wel om lachen. Hij kunnen gewoon foto’s maken in de achtertuin van zijn president. Hij woont er nog niet eens. De auto kan nog niet eens in de garage. Op naar Od-N-Aiwo. Ik betaal mijn hotel en haal bij de chinees mijn rugzakje. Terug naar de kapper. Nog een wachten en dan mag onder het mes. Stoel naar achteren en inzepen. Ik heb de camera aan Jamon gegeven om het fotografisch vast te leggen. Hij maakt meer foto’s van Naurianen dan van het makke schaap, dat gewillig zich laat scheren. Gelukkig is de slachtbank nog verre voor de één of andere vink van Spoelder. Ik word zo glad als een aal. Die Chinees maar friemelen tot boven, boven de kraag. Achterop de Japanner of Chinees naar het vliegveld. Schiphol is 2 kilometer verderop. Kan ik nog we even vragen op het postkantoor, of het met de ansichtkaarten goed is gegaan. Er zijn in geen jaren op één dag zoveel kaarten naar het Koninkrijk der Nederlanden gegaan. Het land, dat in zak en as zit. De werkloosheid stijgt schrikbarend. Niemand geeft meer geld uit. Waar is het vertrouwen in de toekomst? Ach ja, waar is de VOC mentaliteit, zie de laatste CDA premier. Ik zeg maar zo: “Het volk krijgt een regering, die het kiest.” Geen CDA meer, geen VOC. Ik had het ook voor mijn volk beter gewild, maar het zit er niet in. CDA, VVD en gekke Geert bleek geen lange leven beschoren, maar dit is ook niks. Daar kunnen Rutte en Samson niets aan doen. Het volk heeft gesproken. Dat is democratie. En de werkloosheid steeg en het vertrouwen daalde. Waar was ik ook al weer, op Nauru. Ik check me in en Jamon laat me een grot zien. Alles is in dit land ook zo dichtbij. Bij de landingsbaan is een grot. Wat denk je in Nederland. Inchecken en dan nog even naar de Keuken hof? Dan was ik er allang een keer geweest. In de grot zijn een man en een vrouw. Hij laat zich zien om een sigaretje te roken, maar de vrouw is verlegen. Jamon brengt me terug naar het vliegveld en neemt afscheid. Ik eet fried rice en drink wat. Als men mijn blikjes en bord weghaalt, wil de patrones mama dat ik betaal. Ik laat het haar ook weten. Ze druipt af en ik betaal natuurlijk. Er komt nog een vliegtuig. Alleen cargo. Ons vliegtuig heeft twee uur vertraging. Als het maar niet meer wordt. Ik wil voor het donker thuis zijn. Hangen en nog eens hangen. Ik ga een vliegtuig schieten; als hij over de weg gaat. Ik ga maar door de controle en wachten. Ik regel bekertjes voor water. Want elkaars bekertje gebruiken, doe je allen in een vluchtelingenkamp of kolonistenopvang. Hoera er gaat een gejuich op. Om kwart over vijf mogen we instappen. Iedereen gaat in de rij staan. Een paar verstandige mensen blijven zitten. De bescheidene noemt geen naam. We moetenwachten, want het tanken is nog niet klaar. Wanner dat klaar is en we weer in mogen stappen gaat de bescheidene rap in de veren. De bui van een paar uur geleden is afgelopen. Er is meer zicht als we dan eigenlijk vertrekken. Het is dan al bijna half zes. Bijna vier uur vertraging. Het vliegtuig was in Tarawa te zwaar beladen. Mensen nemen teveel mee. Daarom was mijn bagage ook zondag uitgeladen. Ik heb wel een vergoeding van AUS 150 gekregen. Aan boord is de goede zorg van een natje, een droogje en koffie. Mijn rugzak staat om half negen, twee uur vroeger dan op Nauru, bij het depot. Ik pak de één laatste trein naar de stad. Ik krijg mijn bed. In de bar is een striptease. En die is afgelopen als ik mijn fruithapje kom halen. Ach ja, al dat vlees. Na deze lange dag wordt het tijd om te slapen en te dromen.