Mr BLUE sky

Zaterdag 30 juni 2012 Terugreis
Op het vliegveld gaat het hangen ook na twaalven door. Ik check om half twee in en zie een hele meute Koreanen. Bij het inchecken heeft de jongen nog nooit van Nederland gehoord. Ik heb het over Hidding Gû. Nou weet hij het weer. Een paar jongeren zetten elkaar op de foto. Ik maak er een foto van en ze gaan met mij op de foto. Bij de beveiliging neem ik maar weer een gewoon poortje. Daarna is nog tijd voor een drankje. Er wordt nooit omgeroepen, dat je naar de poort moet. Ik ben op tijd en stap in. Om 4.49 vertrekken we. We krijgen wat te drinken en te eten. Ik slaap wat en zo komen we in een regenachtig vliegveld. Om 6.55, één uur vroeger als op Guam landen we. Een half uur later loop ik al naar de bus. De bus vertrekt om 7.53 en 50 minuten later ben ik bij het Hilton. Daar neem ik een taxi naar de kabelbaan naar de toren, maar hij gaat pas over een uur. Met een taxi dan maar naar het begin van de bus, die wel de heuvel op mag. Een klein stukje met de bus naar boven en dan naar de toren. Ook deze gaat pas om tien open. Dan eerst maar een bakkie en ik kan voor het eerst weer mijn telefoon opladen. Men begint meteen over Hidding Gû. In de stortregen ga ik de toren in en ga eerst op de foto. Bovengekomen koop ik twee foto’s een bezopen hoofd met op de achtergrond de Seoeltoren in de zon. Doe eens gek. Het geeft niet wat het kost. Bovengekomen zie ik tussen de wolken soms iets van de stad. Zuid-Korea is net iets dichter bewolkt dan het mooiste land op aarde. Ook Taiwan wint het van ons. Kampioen is natuurlijk Bangladesh, maar dat wist je natuurlijk al. Ik reken natuurlijk niet de kleine stadstaatjes en Hamas Stan moeten die laatsten maar Israël erkennen. Als ik geen barst zie, lijkt het net of ik weer op de Tour Montparnasse sta. Daar stond ik in 1983 op met een nog dichter wolkendek. Ik ga weer naar beneden en kan na even wachten met de kabelbaan onder begeleiding van een jong chicky naar stadsniveau. Ze kunnen ook nooit fatsoenlijk op de foto. Met de taxi naar het Hilton. Bij de receptie koop ik een kaartje voor de bus. Als ik net het kaartje heb, komt de bus. Ik zie de portier, die me al eerder heeft geholpen, om zich heen kijken waar die bezopen (van de regen) Nederlander blijft. We zijn weer terug in de beschaving. Allemaal zakenlui zitten in de bus. Vooral Nederlanders met hun handbagage koffer. Ik spreek een Fransman. We praten over de economische situatie in de wereld. Ik kan aardig een woordje meespreken, met mijn mavo-4 Engels. We vertrekken om 13.40. Ik zit pal boven de vleugel, fxxx. Ik krijg weer mijn natje en droogje. Mijn buurmeisje gaat naar Polen voor concerten met haar viool. Onder “Out of Africa” val ik in slaap. Weer een Jackie-film. Ik luister tussendoor naar Aerosmith en Aha. Ik hoor niet veel viool gejengel. Zo vliegen we over de Russische Federatie. We zijn over Moskou gekomen om zo bij Frankfurt uit te komen. Daar land ik om 17.44 uur lokale tijd, 7 uur vroeger dan in Seoel. Slenteren over het vliegveld. Met Lufthansa het laatste stukje naar de Haarlemmermeerpolder. Even na negenen vertrek ik. Ik al weer contact gehad met Arie en Jan Verschuur. Toch handig om even je telefoon op te laden in Seoel. Was het zakelijk inzicht, weer voortschrijdend inzicht of een helder moment. Om 21 uur vertrek ik. Net voor zonsondergang zie ik de grazige weiden, de Markerwaard, de kermis bij Haarlem en de randen van 020. Ik land om 21.49 uur. Wie staat ook bij de band, Guus Hiddink. Ik loop naar hem toe en zeg, dat ik het in Seoel nog over hem heb gehad. Normaal doe ik het nooit maar ga met hem op de foto. Met de trein naar Amersfoort en word door Jan Verschuur opgehaald. Ik heb de auto en kan nog naar het avondje van Nico en Maria Hanemaaier. Wat een lange dag als ik half drie ga slapen. Ik had 52 uur geen bed gezien. Ik ben weer op de mooiste plek op aarde. Nog even en mijn lakens gaan weer wapperen van de saté na de bediening van Nico van Maria.