into the park

Maandag 31 oktober 2011 naar Liwonde National Park
Ik ben al vroeg wakker, maar zie de zon vanuit mijn bed opkomen. Waarom zou ik eruit komen? Om 7 uur heb ik pas ontbijt op bed. Dat gebeurt ook. De jongen komt in ieder geval alles op tafel zetten. Ik had hem gisteravond wat beloofd. Hij denkt geld te beuren. Ik krijg hem met een paar ansichtkaarten weer weg. Het is me weer gelukt. Ik was gisteravond ook zo moe en dan zeg je gekke dingen. Mooi, dat ik nu goed uitgeslapen ben. Op een goede tijd bel ik Hannie nog voor de verjaardag van haar en Chris. Ik loop nog maar eens langs het water. De nijlpaarden zijn weg. Onder de brug is de barrage om het water bij het park kunstmatig hoog te houden. Ik wil pinnen bij de Standardbank, maar die is alleen in Balaka. Dan maar pinnen met de dure visakaart. Ik regel de fietstaxi’s en haal mijn spullen. Een fietstaxi voor de rugzak en één voor de rest van Vinke. Daar gaan we dan. Over de barragebrug. Bij de busjes naar links en daar voorbij naar rechts. Bij het bord met Liwonde National Park weer naar links. Voor de ingang van het park wordt ik verwezen naar “Bushman’s Baobab en Liwonde Safari Camp. De Belgisch had het over Bushman Safari Camp. Ik laat me het park in fietsen. Bij de ingang worden we terugverwezen. Bij de splitsing kies ik voor Liwonde Safari Camp. Het blijkt de goede te zijn. Als ik op het terrein kom, word ik verwelkomd door een Londense schoonheid, die zo van Copacobana schijnt te komen. Ze leidt me rond en ik maar achter dat kleine kontje aan lopen. Ik ga niet verder op de details in. Ik weet ook niet wie verder geïnteresseerd is in de omschrijving van de bar, het restaurant, de dormitory en de tenten. Ik krijg het wel ontzettend warm. Het kwik stijgt tot boven de veertig graden en ik heb niet eens malaria. Pieter, de Zuidafrikaan en Frederik, de Nederlander hebben een leuk Camp opgezet. Ik kan het iedereen aanraden. Ik weet niet hoelang Leila blijft. Ik probeer zo goed en zo kwaad het gaat mijn dagboek bij te houden. Nog maar eens een biertje, nog maar eens een colaatje. Ik krijg met de Duitse gast Martina een schaaltje fruitsalade. Tegen het eind van de middag laat ik nog salade komen. Er zit een goede kok op de toko. Er komen twee Amerikaanse Peacecorps; Jen uit Washington State (voor de kenners uit de buurt van Seattle) en Moliy uit South Carolina. Ze lezen veel en tegen zonsondergang zijn ze op het uitkijkplatform te vinden. Daar ga ik ook naar toe. Frederik klimt in een boom en weet te vertellen, dat de olifanten onderweg zijn. Hij haalt een koud biertje voor me en als de zon onder is, komen de olifanten uit het struikgewas. Dat is voor en na het eten moeilijk fotograferen, maar het gaat ook om het idee. Omdat door de wind de een na de andere kaars uitgaat, ga ik maar om half tien slapen.