on the back of a bike

Zondag 30 oktober 2011 van Cuamba (Mozambique) naar Liwonde (Malawi)
Om 7 uur loop ik buiten. Het was dus een korte nacht. Die komt ook weleens in films voor. Dit is misschien iets voor “Ik, Henk Vinke”. Dit wordt niet zulk een interessante film of interessant boek, want ik heb geen motorrijbewijs en kan niet zulke mooie landelijke schilderijen maken. Het is wel over iemand, die eigenwijs kan zijn en een kort termijngeheugen heeft. Waar was ik ook al weer gebleven. Eerst ga ik pinnen. Mijn pincode ben ik niet vergeten. Ik heb hem op het bankpasje geschreven. Op de hoofdweg vraag ik naar het transport naar Mandimba. Een jongen loopt voor me uit. Als ik bij de busjes ben, vraagt hij niet eens om een fooitje. Ik breng hem ook niet op het idee. Dat soort dingen is ook nooit op mijn harde schijf gekomen en laat het er niet opkomen. Nu blijkt, dat de bus naar Entrelagos al bijna vol is. Dat is de kortste route, die ik eigenlijk wil nemen. Remco had me de omweg met meer verkeer aangeraden. Ik stap in de bus naar Entrelagos. Half acht ben ik bij de bus en driekwartier later rijden we al weg. Om kwart voor tien zijn we al in Entrelagos. Vlakbij is de emigratie. De man weet niet, dat Nederland en Holland hetzelfde land is. Even een telefoontje. Ik zit er zo een half uurtje. Als ik bij de grens ben krijg ik mijn stempel. Ik ben niet bij de grens. Ik zit bijna 25 kilometer van Entrelagos af. Ik snap er niets van. Ik blijk in Mecanheias te zitten. De bus heeft me helemaal niet naar Entrelagos gebracht. Er is geen vervoer naar Entrelagos. Ik kan alleen achterop een bromfiets voor Mtc 400. Er is wel een pick-upje, maar die komt pas terug als hij weer vol is. Dat wordt wachten. Eerst een colaatje en dan een fles water en maar wachten. Een fietstaxi gaat ook voor 150. Een bromfiets begint op een gegeven moment voor 500 en gaat naar 350. Er komt een Bengaal uit zijn winkel. Ja, die bromfietsen gaan maar tot 350. Een fietstaxi nog maar eens vragen. De Bengaal krijgt hem tot 120. Dat doe ik maar. Om kwart over twaalf, na bijna anderhalf uur wachten, zet ik mijn bips op een verschrikkelijk afferpinnetje. Het achterzitje van de fiets is beter dan het gebit van de man. Hij is wel aardig en is waarschijnlijk dolblij met deze rit. Ik ook, behalve mijn reet dan. De grote rugzak is achterop gebonden en mijn kleine rugzakje kan daar mooi op rusten. Mijn cameratas hangt er maar een beetje bij. Mijn camera geef ik geen rust. Die jongen maar fietsen. Vooral naar boven gaat moeilijk, dat heeft met de zwaartekracht te maken. Kan ik achterop die fiets er toch niet meer opkomen hoe die formule is. Even aan Einstein vragen. Het heeft niets met het getal pi te maken. Ik ken een Hooglánder, die het tot in de 20ste decimalen kan. Er wordt wat afgezweet op die fiets. Ik kan er maar niet opkomen. Ondertussen gaat die jongen weer een bergje op. Was het niet F=g.m, maar een andere kracht maakt de zwaartekracht minder. Een mazzel voor die jongen is, dat “g” bij de evenaar een stukje lager is dan bij de polen. In Polen was het ook al een stuk hoger geweest. Ondertussen kraakt de ketting. Dat is niet erg. Wat wel erg is, is dat de voorband lek wordt. Hij heeft de hele rataplan bij zich. Dat moet wel, want Steven Prop is op zondag gesloten. But. Bij het ventiel is de band gescheurd. En nu kan hij met zijn gereedschap een moer niet loskrijgen om de binnenband te verwisselen. Het gereedschap van decemberpaket (vroeger in Baarn was dat nog een kerstpakket), dat ik bij me heb helpt ook niet. Aan die tinteling heb je ook niets. Een collega fietstaxichauffeur brengt uitkomst. Hij heeft de juiste sleutel. Dan ligt de nieuwe band er ook zo om. Even oppompen en daar gaan we weer. Om kwart voor drie komen we bij de grens. Dat gaat gesmeerd. De uitstempel is zo gezet. Tot aan de grens lukt het fietsen nog. Onder een afdak zitten een paar grenswachten te patiencen. Mijn reisdocument wordt geïnspecteerd en dan kunnen ze bedelen. Of ik misschien een euro heb. Ik zeg, dat ik net de laatste (of voorlaatste) aan de Grieken heb gegeven. Ik verzin dit nu. Natuurlijk ga ik niet geld rondstrooien. Ik ben geen gekke Henkie. Mijn neefjes en nichtjes geef ik ook nooit wat en die vragen ook nooit. Zij willen met mij op reis. Zo lang het maar geen Antarctica, de Blauwe Trein, Kamchatka of een paar overnachtingen in een hotel in Luanda is, is alles bespreekbaar. Voorbij het bord van “Goede reis en kom nog eens” is het alleen zand en eigenlijk kan de man nog wel, maar misschien denkt hij wel van laat die blanke dat kleine stukje maar lopen. Het volgende bord is: ”Welcome to Malawi”. Mijn woordenboek Portugees kan definitief onderin de rugzak stoppen. Weer een stempel in mijn paspoort en dan de fietstaxi afrekenen. Voor de 120 heeft hij niet terug van 200. Ik ga eerst geld omwisselen. Dat lukt bij een man, die met een paar anderen een vrachtwagen met tuinstoelen aan het laden is. Eerst is de koers 0,13 van een meticais, maar al gauw is het 0,16 van een meticais en dat is volgens mij ook de juiste. Ik geef 900 meticais. Ik reken voor, dat ik het 5625 Malawische kwacha hoor te krijgen. Hij vindt het een raar getal. Ik heb het twee keer voor gerekend. Een collega zegt, dat hij maar 7 duizend moet geven en die krijg ik. Ik vind even later nog Mtc 40 en wil die ook tegen die mooie koers omwisselen. Nu wordt het wel tegen 0,16. Dan maar eerst wat kopen, zodat de man van de fiets ook zijn geld krijgt. Misschien laat hij wel een nieuw gebit plaatsen. Ik koop nog wat drinken en wacht dan op de pick-up, die tegen half vijf komt. Er zijn nog maar 7 passagiers en hij gaat pas rijden bij 10. Ik informeer maar eens bij een paar mannen. Bij een auto zegt iemand, dat deze naar Mozambique gaat, maar hij heeft wel een nummerbord van Malawi. Ik loop weer terug. De auto vertrekt en de man van een gezin vraagt of ze mee kunnen rijden. De auto komt namelijk deze kant op. Als de vader afgewezen wordt, houd ik de auto nog maar eens aan. Ik heb beet. Ik kan meerijden. Die ene grote rugzak is niet teveel. Ik krijg een mango en gaan met die banaan. We rijden over de bodem van een oud meer. Pas een heel eind naar het zuiden is nog een grote plas en nu is het weiland of voetbalveld. Nu begin ik het een beetje te snappen. Mecanheias lag vroeger aan het meer en ik heb me om dat meer heen laten verplaatsen naar Entrelagos. Een dag later bevestigt de kaart, die ik dan eindelijk uit de rugzak haal. Het is een mooie rit, alleen haal ik niet meer Bushman Safari Camp. Daar is het te laat voor. We hebben wel een stuk over de weg gereden, maar het is al kwart voor zeven als we in Liwonde aan komen. Daar wordt ik naar een hotel gebracht. Na twee korte nachten ga ik meteen slapen. Als ik nog op een behoorlijke tijd wakker wordt, wil ik Chris en Hannie nog even bellen voor de verjaardag, maar dat wordt pas de volgende dag.