the hitch hiker

Zaterdag 8 oktober 2011 Botswana in naar Maun
Ik heb mijn laatste van twee nachten in Namibië erop zitten.
Het was ook wel een bijzondere nacht. Denk je in Rundu te moet slapen en dan naar Divundu zien te komen. Door naar Shakawe en met een bus naar Maun.
Het loopt echter anders. Afgelopen nacht heb ik in een slaapzakvan een onbekende Nederlandse blonde meid geslapen. Van welke schoonheid was het nou, die bij de bus stond. Ik was te slaperig om te fantaseren. Het wordt ook te koud om een leuke droom te krijgen. Dat wordt anders als om een uur of zes de zon aan kracht wint. Dan wordt het te warm. Ik vlucht de tent uit. De twee kleurlingen uit Windhoek zijn ook al uit de veren. Ik ga de boel verkennen. We staan aan de oever van de Okavango. Zwemmen wordt afgeraden i.v.m. de aanwezigheid van nijlpaarden en krokodillen. Gelukkig is er een zwembad, waar ik mijn baantjes in trek. De Okavango was anders ook te breed geweest voor de baantjes.
Het ontbijt laat ik me goed smaken. Sapje, omelet, koffie, yoghurt, papje, wat wil je nog meer? Spek. Ik laat de boel nog even zakken. Andere gasten zitten aan de buis gekluisterd, want er is rugby op tv. Ik pak mijn spullen in en om tien uur ga ik op weg naar Botswana. Net buiten het park krijg ik een lift. De chauffeur rijdt me naar het park, Mahango Game Reserve, op de grens. Bij het park aangekomen, moet ik me registreren. Er stopt een witte Volkswagen, die we net ingehaald hebben. Ik vraag aan de chauffeur, waar ze heen gaan. Ze gaan naar Maun. Ik vraag of ik mee mag rijden. Ik krijg een bevestigend antwoord. Het zijn Steffen en Anne uit Amsterdam. Ze zijn op huwelijksreis. Ze houden van hockey. Anne is headhunter en Steffen zit bij een waterschap. Ik ben erg dankbaar, dat ik mee mag rijden. Ik wil aan de benzine meebetalen. We gaan Namibië uit en Botswana in. Ik mag volop foto’s van de grens maken. Dat is anders dan drie jaar geleden met de Baobabgroep. Toen moesten we de camera wegstoppen en wilde een reisgenoot mijn camera uit de truck gooien. Allemaal toestanden om niets.
De rit naar Maun verloopt voorspoedig, alleen kan ik met mijn bankpas niet pinnen. Hij zegt steeds, dat de code niet goed is. Dan maar weer met de visa card. Steffen en Anne gaan naar dezelfde lodge als ik. We hebben de lodge snel gevonden alleen rijden we eerst de camping op. Voor de lodges moeten we naar de ingang een stukje naar links. Mijn mail is aangekomen en ik heb een kamer. Steffen en Anne bied ik een paar consumpties aan, want ik hoef voor het vervoer niet te betalen. Na het douchen ga ik eten. Er is een borrel, want een dame heeft Sara gezien. Marcelle mijn schoonzus wordt gebeld, want zij is vandaag jarig. Ik eet een T-been met een St. Louis. Een lekker stuk vlees. Op de kamer ga ik mijn foto’s bekijken en wil wat aan het dagboek doen. Na een korte nacht ga ik al snel de binnenkant van mijn ogen bekijken. Het is nog maar tien uur, voor diegene die dat interessant en ik heb het weer voor het nageslacht vastgelegd.