To Little Swazi

Dinsdag 18 oktober 2011 van Durban naar Mbabane
Vannacht om 0.00 en 0 seconden, lokale tijd en gelukkig dezelfde tijd, als in Nederland was een historisch moment. Ik was op de helft van de reis. De reis door donker Afrika, waar de dagen gaan lengen. Vanaf nu worden de dagen weer korter. Op maandag was ik ook op het zuidelijkste punt van de reis. Het was Kokstad. Voordat de bocht naar links richting Durban wordt gemaakt. Wanneer ik over Joanne naar Maputo was gegaan, dan was het zuidelijkste punt Mahale’s Hoek in Lesotho geworden. Nu we toch zo bezig zijn. Mijn westelijkste punt op dit moment is het westelijkste puntje op Sava’i, Samoa. Op oudejaarsdag, als de annexatie van Hoogland door Amersfoort wordt herdacht, gaan ze in Apia de datumgrens verleggen. Samoa komt dan aan de kant van Nieuw-Zeeland te liggen. Nieuw-Zeeland ligt hier heel ver vandaan. Zo blijft dan Taveuni (Fiji) mijn meest oostelijke punt en mijn meest westelijke punt Pearl Harbor (Ohahu, Hawaii). Dat moet ik thuis een nakijken of wanneer ik op het net ben. Dat krijg je ook, als je onverwachts afdwaalt.
Ik laat de wekker weer vroeg afgaan. Eerst neem ik koffie en probeer het internetten nog een keer. Op aanraden van de vrouw achter de desk, ga ik bij het zwembad zitten en daar is de verbinding goed. Ik neem nog een kopje koffie en als anderen mij zo zien zitten, zien zij het internetten ook weer zitten. Al gauw komen de blackberries en laptops voor de dag. Ik zet tot en met maandag mijn verslagen op het net. Zo weet iedereen weer waar ik uithang. Sommigen hadden al bijna Interpol ingeschakeld. Maar men vergeet, dat internetten niet overal mogelijk is. Mijn verslagen zet ik over van mijn verslagen naar mijn weblog en dan eb je Wi-Fi nodig. Iedereen is weer tevreden en ik kan gaan. Toch ontbijt ik bij Europa. Twee gebakken eieren met spek en toastjes, heerlijk. Op straat is een klein aanrijdinkje geweest. Het zou blikschade kunnen zijn, maar de bumpers van tegenwoordig lijken wel van plastic.
Een busje brengt me naar Durban station. De eerste bus is om 8 uur vertrokken en deze begint al vol te lopen. Ik raak aan de praat met een vrouw uit Swaziland. Ze gaat met haar dochtertje terug naar haar land. Haar man, een Zuidafrikaan, werkt hier in Durban en zij is verpleegster in Ermelo. Ik moet tot half twaalf wachten. Ik voel me beroerd worden en na een tijdje dump ik de eieren met spek achter een paaltje. Dat lucht op. Als de bus vol is, wordt ook met zorg mijn rugzak met bierglazen geladen. Zoals altijd wordt, voordat we echt gaan rijden eerst getankt. Met de slang weer opgeborgen passeren we een stadion van de WK van vorig jaar. Ik nuttig alweer een kop koffie en een mars, die ik gisteren had gekocht.
We rijden steeds in de buurt van de kust. Ik heb weer het plekje naast de chauffeur. De insectenkarkassen ontwijkend kan ik foto’s maken van de suikerrietplantages. Waar suikerriet is zijn Indiërs. In Kwa Zulu Natal is ook de grootste Indiase gemeenschap buiten Azië. Door een ”tolhek” gekomen rijden we op een tolweg. Overal is men met de weg bezig. Scholieren gaan naar huis en een boer leidt zijn koeien. Na drie uur rijden is eindelijk een stop om bij te tanken. Ik vergeet te pinnen, waar ik van baal. Als ik straks in Swaziland pin, krijg natuurlijk van dat geld van Swaziland, waar ik niks meer mee kan. We rijden langs Tongaland. Wat een mooi gebied van bergen en meren. We moeten opletten voor wrattenzwijnen. We moeten op de remmen voor een paar overstekende herten. Ach, het is soms net de Veluwe. Hier hebben ze nog geen ecoducten. Om vier uur zijn we bij de grens. Het is zo gepiept, toch neemt het driekwartier in beslag. Ik weet niet waarom. Al ruim voor Manzini begint het droppen van mensen. Weer suikerrietplantages. In Manzini neem ik de bus, nadat ik eerst gepind heb. Wat komen eruit? Gewone randen. Met een taxi ga ik in Mbabane naar de Anglicanen. De prijs is een stuk hoger dan in de LP. Ik krijg een restje eten en om elf uur ga ik slapen.