Zaterdag 22 april 2017 terug naar Ende
Na opstaan zit ik om 8.15 aan het ontbijt een toast met kaas en een kop koffie. Ik ben benieuwd hoe lang ik hierop kan teren. Er wordt al meten een ojek aangeboden, maar ik loop eerst nog even door de stad. Van het parkje tussen de twee wegen heb ik nog niet alles gezien. Ik kan het zonder ojek af. Ik moet ze teleurstellen. Wat ik niet erg vind. Dit zal nog weken doorgaan. Indonesië houdt veel van beelden. Zo is het eerste standbeeld van drie jockeys op paarden. Aan het eind van het parkje staat het beeld van een agent. Is dit om een werknemer uit te sparen? Ik weet het niet. Een Steven Prop, een rijwielhandel, zegt me gedag. Het volgende beeld is van wevende vrouwen. Bovenop zit een vrouw te weven, terwijl op de zijkanten vrouwen met kruiken zijn afgebeeld. Eerst is de zon weg en als hij net achter een wolk vandaan komt, moet het nog maar een keer over. Met op de foto laten zetten valt ook niet mee. Ik sta zelf in de schaduw en mijn gezicht is nauwelijks te zien. Dan maar in de zon naast de dames. Bij de agent staat een moskee en hier staat een kerk. Sumba vormt met Flores en Timor de CDA-eilanden, waar de mensen voornamelijk Protestant en Katholiek zijn. Om tien uur pak ik een ojek. Hij begint bij 50 duizend. Ik bij drie. Ik laat hem opschrijven. Hij schrijft 5 duizend op. We komen tot vier. Op naar het vliegveld. Binnen een kwartier zijn we er. Ik geef de vier duizend. Blijkt hij toch veertig te willen. Hij kan wel meer willen. Ik wil ook een goede cao. Dit ritje is qua afstand echt rond de vier. Hij wordt kwaad en gaat er vandoor. Ben ik weer voor niks op het vliegveld. Ik check in en kan weer even wachten. Op dit traject is geen vertraging dus weer instappen. Even na twaalven stijg ik op. Net als gisteren is dat redelijk op tijd. Nog even het lege glooiende landschap en dan weer een stuk zee. Tijd voor mijn bekertje water en koekjes. Na 35 minuten land ik al weer. Naar de aankomsthal. Naar de vertrekhal en wachten op de doorvlucht naar Ende. Net als de vlucht naar Kupang, heeft ook de vlucht van Kupang weer een uur vertraging. Het is al weer halfvier. Nog een laatste blik op Kupang. De stad van Lavalon en de familie Frans. De Paasdagen en van waar ik in het begin van de week naar Flores ging. Nu krijg ik weer water met een koek. Ook na dit korte vluchtje van iets meer dan een half uur sta ik weer aan de grond. Om halfvijf verlaat ik het vliegveld. Ik heb geen zijn in een ojek en vind op een plattegrond, waar mijn hotel is. Ik loop er naartoe. Eerst maak ik nog een paar foto’s van de rotonde met al dat verkeer. Bromfiets met zijn twee tot vijf erop, bemo’s en vrachtwagens. Ik moet een stukje naar boven en bij de volgende rotonde naar rechts. Ook op de rotonde staat weer een standbeeld. Het stelt een dansende vrouw voor met op een muziekinstrument spelende mannen. In een winkeltje koop ik vitamine B en loop door naar mijn hotel. In het winkeltje is een meisje van een jaar of 16 aan het werken jongens hangen een beetje rond. Ik ga na verschonen op zoek naar een restaurant uit de Lonely Planet, maar hij is gesloten. Ik heb geen zin om veel door te lopen en kom in een eenvoudige gelegenheid. Daar heb ik een bord rijst met vis voor 90 cent. Op mijn kamer sluit ik de dag af met bier.