skip the skipppy

Dinsdag 4 april 2017 Rondrijden met de auto naar de westkust
Na mijn ontbijt ga ik naar de receptie om een auto te regelen. Ik heb er een om een uur. Ik kan dus wat boodschappen doen. Maar om een uur zijn ze er nog niet. Ze zijn een beetje verlaat en ik bel nog maar eens. Ik word opgehaald en de auto ziet er perfect uit. Ik rijd eerst weer die masten voorbij en stop, waar we gisteren op het wrak keken. Bij de vuurtoren nog een mooi plaatje schieten en dan door naar de schildpaddenplek. Hier leggen ze rond de jaarwisseling hun eieren. Men moet dan op afstand blijven. Een op de duizend eieren produceert een volwassen schildpad. Dingo’s en meeuwen weten wel raad met de jongen net uit het ei en op zee zijn nog vele gevaren. Mijn volgende stop is bij de vogeluitkijk. Ik zie nog net vanuit de uitkijk een aantal pelikanen opstijgen en dat is het dan. Een paar vissen springen uit het water. Libellen zoemen voorbij en dat is het dan. In het park ga ik naar de Turquoise Bay. Hier ga ik snorkelen. Eerst word ik belaagd door jellyvissen en op advies van een Portugese Canadees zoek ik een andere plek op. Ik zag nog wel een jellyvis belaagd worden vissen. Daar zie ik na een eindje zwemmen bij het koraal bijna net zo veel vissen als gisteren. Dus een boottocht is niet nodig. Wanneer ik terug zwem naar het strand, kom ik een schildpad tegen. Ik volg en fotografeer hem, maar door het opdwarrelde zand is hij niet super te zien. Het lijft leuker, dan van een dvd vanuit je luie stoel. Ik spreek het Portugees Canadese stel nog even en heb het over mijn neefje die gek is van Ronaldo. Misschien gloort er een carrière voor hem bij Real. Op naar Yardie Creek. Er is ’s morgens wel een boottocht in de gorge, maar van mij hoeft alles. Het barst inmiddels van de kangoeroes. Bij de creek houdt de weg op. Een paar mannen zwemmen in het water. Jongens lopen een rondje. Het water is te diep. Eerst maar eens de zonsondergang afwachten. Een ijsvogel poseert voor me, Prachtig. Op de duin wacht ik de ondergang van onze ster af. De schaduwen worden groter. Dit zelfs bij de maagdelijke zandduinen. Nog maar eens terug naar de rivier. Ik trek mijn korte broek uit en loop het water in. Ik ga tot mijn middel en ben zo dom om niet het hemd en shirt omhoog te doen. Bij de auto daarna maar even omkleden. Het is dan al donker en de kampeerders staan een eindje verderop. Voorzichtig terugrijden met al die kangoeroes. Na een kilometer of 10 is het raak. Een kangoeroe besluit om vlak voor mij over te steken. Een stuk van het de voorkant en de zijkant ligt uit mekaar. Dat heb ik thuis nou nooit. Een kangoeroe voor mijn auto. Ik heb een keer een duif voor mijn auto gehad, maar dat was maar een duif. Nergens is de kangoeroe te vinden. Heeft dat beest het ook nog overleefd. Door rijden maar en nog meer opletten. Ik ontwijk er nog een stuk of vier. In het hostel warm ik mijn diepvries klikje op. Nog een afzakkertje om af te koelen. Dan pitten.