magic bus

Donderdag 30 maart 2017 Fremantle

Na een goede nachtrust kom ik om 7 uur uit bed. Na het douchen neem ik een uitgebreid ontbijt. Voorlopig moeten mijn darmen het hier mee doen. Twee gebakken eieren, spek, worstjes, toast en aardappelsouffle. De koffie zit er niet bij in. Dat werd dus Nescafé na afloop. Ondertussen razen de treinen langs. Na uitchecken loop ik naar de rivier. Het gaat langs het stadhuis, een oud brits gebouw met toren. Langs de Supreme Court Gardens en de Bell Tower kom ik bij het water. Het is mooi najaar weer. Het zal vandaag hoog in de twintig graden worden. Om kwart over elf gaat weer een boot naar Fremantle. Ik kan ook met de trein, maar nu wil ik dit vervoermiddel wel eens nemen. Het is een toeristische tocht en niet gewoon een veerboot. Eigenlijk had ik gewoon in Perth willen slenteren, maar dit is een rustig begin. Een gondel vaart nog onze boot snel voorbij en dan de Swan River af. Als je naar links kijkt zie je wat en naar recht is ook wat te zien. Het King’s Park, villa’s, jachthavens, de oude Leeuwin kazerne. De eerdere boot vaart alweer terug Tot slot drie bruggen. Eén is er voor het spoor. Na een uur varen kom ik in Fremantle aan. Het is rustig in de haven. Ik wil niet zo lang in Fremantle blijven, want in Perth is ook nog wel wat te zien. Eerst maar eens kijken hoe laat de treinen gaan. Dat is elk kwartier. Als ik de stad in loop, dan passeer ik een kerk. Ik loop dat kantoor naar binnen. Ik krijg , koffie, cupasoup en brood. Ik kan dat niet afstaan en lat het me goed smaken. Dan maar eens bij de oude gevangenis kijken. Eerst nog even door een park en dan bij de gevangenis de rondleiding van 14 uur nemen. Het is een leuke rondleiding, maar het duurt zo lang. Anders kom je hier ook niet. Dus het moet maar. Eerst waar je vroeger binnen kwam. Inleveren van al je spullen. De keuken, waar men zich een paar keer per dag kon wassen, de binnenplaats en dan het cellencomplex. In het raam van de kapel is het gezicht van een ter dood veroordeelde vrouw te herkennen. Binnen wordt weer een verhaal verteld. Op een bord staat vermeld, hoe de dag ingedeeld werd. Er werd gewerkt, tussendoor was een break voor het eten en om kwart over elf ging het licht uit. Voor het sanitair ging een emmer van cel naar cel. Via de keuken komen kom we op de luchtplaats. Gelukkig was de boel overkapt. Weer naar binnen en de trap op. Daar is een kijkje in de kapel. Tegenwoordig wordt het gebruikt als trouwlocatie. Hier zie je de oneffenheid in het glas, wat het gezicht van de vrouw vormt. Er is een foto van een brandstichting tijdens een opstand en de cellen worden hier getoond. Sommige zijn beschilderd en soms was dat therapie. Weer komen we bij een luchtplaats en daar is de dodencel met de galg. De laatste is in de jaren 60 hier naar een andere wereld geholpen. Het laatste zijn de kantoren. Hier staat een typmachine. Tijdens een andere rondleiding moest iemand aan een kind uitleggen, wat dat voor ding was. Nog een snap van mezelf en dan naar de laatste attractie, het scheepswrakken museum. In het park hangen een paar daklozen rond. Bij de vissershaven staan beelden van het vissersleven. In het museum zijn wrakken en restanten van de VOC. Bekend van de VOC mentaliteit. Een restant van de Batavia, potten, pannen, een skelet. Er is ook nog een muiterij geweest. Met de trein terug naar Perth. Ik stap twee haltes eerder uit. Ik wil nog naar het King’s park. Voor de canapy ben ik te laat. Het is een wild stuk bos. Ik kom bij het monument uit, dat ik vanmorgen vanaf de boot zag. Hier is een mooi uitzicht over de eenzaamste 1 miljoenen stad ter wereld. Het blijkt, dat ik het hele stuk weer terug moet lopen. Om acht uur vertrekt de bus en het is al bij zessen. Gelukkig krijg ik een lift naar het centrum en heb zo weer tijd genoeg over. Ik eet wat neem nog een koffie en ga dan naar de opstapplaats. De bus om half tien hier vandaan te vertrekken. Ik herinner me dat nu.. ik drop weer mijn spullen in de hostel en ga nog even de stad in. Bij het water is het een drukte van ja welste. De Belltower is verlicht en ik kan nog even om de jachthaven lopen met voetstappen op een mooie loopbrug. Weer de spullen ophalen en terug naar de opstapplaats. Ik zie niemand meer. Gelukkig zie ik het Duitse meisje de spullen uit de locker halen. En daar is ook de bus. De grote rugzak onderin en de rest op plaats 2D met de Franse jongen naast me. Erg krap. Na de stop in Lancelin staan we langer bij Jurien Bay. Ik kan mijn mobiel wat opladen onder een koffie en een snack. Jurien Bay zes straten, wie wil er wonen? Het is inmiddels een uur ik ga slapen.