arrivee

Vrijdag 31 maart 2017 Aankomst in Exmouth
Om halfvier stoppen we even bij een kantoor in Geralton Railway station. Vervolgens staan we bij een tankstation net buiten de stad. Weer even een shotje nemen. Je blijft toch niet in de bus hangen. Op het journaal zie ik, dat het vandaag overal mooi weer wordt. Gisteren was de orkaan in het zuiden van Queensland om als storm weer via New South Wales naar de zee terug te keren. Na de stop van 25 minuten vertrekken we weer op de minuut. Nu slaap ik een stuk door tot 6.20 uur. En alleen, want de Franse jongen is achterin de bus gaan zitten. De zon moet nog opkomen. Ik doe mijn ogen dicht. Een half uur is de zon al een tijdje op, als ik weer wakker word. Mis ik de zonsopkomst.
Van kwart over zeven tot acht uur stoppen we bij Overlander Roadhouse. Het uitgebreide ontbijt laat ik me goed smaken. Het is wel duur, maar dan heb je ook wat. Het is op de afslag naar Shark Bay, wat ik laat zitten. Als ik eerder van huis was gegaan, had ik het misschien gedaan. Achteraf zal blijken, dat het niet vel toegevoegd had. Weer alleen mar bush langs de weg en op het asfalt roadkill. Het zijn geregeld wallaby’s. De Helena, de vrouwelijke rijdt nu. Een Arabische terrorist zou dit ook kunnen rijden, wat het is constant rechtuit. Regelmatig passeren roadtrains. Dit zijn vrachtwagens met twee aanhangwagens. Ook moeten we even uitkijken, want een compleet huis wordt verplaatst. Om tien uur zijn we in Carnarvor. Het Duitse meisje gaat naar de boer om te werken. Het is hier ook al behoorlijk warm. Ik loop even naar het water en dan gaat de bus verder weer. Om twaalf uur neem ik afscheid van de Franse jongen in Minilya Roadhouse, waar de bus “On Request “ stopt. Om halfeen maakt John, de mannelijke chauffeur, een stop “On Request” voor de Nederlandse toerist bij de Steenbokskeerkring. Een vrouw komt nog de bus uit om de heer uit Amersfoort op de foto te zetten. Later vertelt hij, dat hij voor de vijfde keer deze keerkring op de foto zet en drie zelf erbij. Niet op de foto in Argentinië en Chili, wel in 1994 bij Alice Springs en Botswana en nu. Van een tot 13.40 zijn we bij Coral Bay. Aan een bediende vraag ik of ze uit India komt. Ze komt uit het van fantastische Israël. De blinkende diamant, waar er omheen één en al shit is. Twee zwaluwen hebben mijn aandacht. Wat is de natuur toch mooi. In een boekingskantoor vraag ik naar zwemmen met de walvishaai. “Dit is de beste plek “, zegt hij. Ik ga naar Exmouth. “Daar zwem je met 100 man om een walvishaai”, beweert hij. Een dag later zal blijken, dat het verkoop praat is geweest. Na een tocht onder Hollandse wolken kom ik om halfvier in Exmouth aan. Om kwart over drie ben ik dan in Exmouth en neem afscheid van Helena en John. We zijn gestopt met het bezoekerscentrum. Ik informeer naar zwemmen met de walvishaai. Dan op zoek naar het hostel. Het is maar een paar honderd meter. Dan wel in de hitte. Het kwik, of wat gebruiken we tegenwoordig, stijgt hoog in de thirties. De jeugdherberg is een onderdeel van de Potshot, een resort. Ik boek drie nachten bij. De kamer ziet er goed uit. Ik neem een stapelbed beneden. Dat scheelt klimmen. Ik loop terug naar het bezoekerscentrum en boek een tour naar walvishaaien. Er hangt wel een prijskaartje aan. Gelukkig is de dollar sinds 2012 gezakt van 85 naar 75 cent. Ik ga weer terug naar de resort. Ik ben nog net op tijd voor een biertje tijdens de happy hour. Mijn hele verblijf in Australië zal ik alleen bier drinken tijdens een happy hour, want van de prijs van het bier wordt je niet happy. Het kost ook een boel geld om dit weg te drinken. Een biertje kost gauw 8 dollar en tijdens een happy hour vijf. Okay 5 staat netter. In de supermarkt koop ik een kant-en-klaar maaltijd. Koeskoes. Ik heb niks tegen Marokkanen. Toch laat ik me tot een hamburger met patat verleiden. Alles is duur. Ik kan de patat niet eens op. Jongelui hebben hun meeting. Op de BBQ-plaats van de resort spreek ik een meisje. Ze zit ook op mijn kamer. Ze komt uit Canada. Ik vraag: ”Waar in Canada?”. Zij: “Uit Zuid-Alberta”. Ik antwoord: “Lethbridge?” Zit ik toch in de roos. Wat een topografische kennis heb ik toch. Ik vertel nog, dat ik familie in Taber heb wonen, maar die kent ze niet. Na flink drinken van de tafel waar zij aan zit gaat iedereen naar de bar ernaast. Ik doe toch maar mee, ook al is het geen happy hour. Weer na twaalven ga ik slapen.