Toronto

Dinsdag 5 augustus 2014 Toronto

Ik word wakker. Wanneer ik zin heb om mijn nek te bewegen, ontdek ik dat we bij het één na laatste station van het spoorboekje zijn Washago. De sportief geklede dames hebben de trein al verlaten. Nu is het de beurt aan de Amish, die vannacht zijn ingestapt. De mode, die ze dragen, zijn misschien nog van voor het bestaan van de trein. Ik fotografeer niet als aapjes, maar zo in het totaalbeeld met weer de trein. In ieder geval begin ik wakker te worden. We liggen nog maar anderhalf uur achter op schema. Een uur erna gaan we ontbijten. Buiten, gewoon nog steeds meren en bomen. Anna is ook wakker en meer dan dat. Een vader is met zijn dochters op reis en via Skype vertelt hij, dat de opvoeding nog steeds onder controle is. Anna betwijfelt dat. Misschien ligt hier een carrière voor haar verborgen. Om tien uur naderen we down Town Toronto. Het is de stad met net zoveel inwoners als BC. Net voor half elf stappen we uit de trein. Het is nog maar een uur achter op schema. We volgen het schema, dat neef Ron heeft gemaild. Wat een drukte. Eerst de bagage ophalen en dan met metro en bus naar East York. Het gaat even fout. We kregen een naam van een straat op, maar we moeten uitstappen bij een park aan de overkant van waar de straat is. Wanneer we bij Ron en zijn kinderen aan de koffie zitten, is alles weer vergeten. Dat heet een selectief korte termijn geheugen. Ook Ron en zijn gezin zijn in de laatste tien jaar verhuisd. Niet minder. Ron is hoogleraar in de Christelijke Wetenschappen en gaat nog even naar de universiteit. We kunnen mee naar het centrum. Het is maar een ritje van een kwartier. Het rijdt hier ook zo lekker. Ik heb nog een trauma van een ritje van de Lichtenberg naar Nieuwland van drie kwartier. Eén van de voordelen van het mooie ziekenhuis aan de Meanderende Eem vlakbij Zandkruuersgat. Alleen, nu is het ook vakantie in Noord-Amerika. Dat wordt weer wachten in een rij voor de kassa en een rij om naar boven in de CN Tower te komen. We hebben al behoorlijk leren wachten, dus enige ervaring hebben we wel. Eerst naar binnen. Daar meandert de rij zich voort langs banken, voor de menen zonder wachtervaring en toiletten voor de mensen die niet hebben voorgepiest. We gaan door de bodyscan. Onze tickets worden nog een keer gecheckt. We komen in een groep voor de volgende lift en hup naar 346 meter. We gaan eerst achter een raam zitten met een consumptie. Beneden zien we het Ontariomeer met een eiland. Vliegtuigen landen op het eiland. Om op het eiland te komen rijdt een pontje heen en weer. Na één biertje genoten te hebben, lopen we een rondje. Beneden de grote stad. De spoorrails, de torenhoge gebouwen. We zien het stadhuis, het provinciehuis, de universiteit van Ron. We zien weer het spoor en dan natuurlijk het Ontariomeer. Wat moet ik nog meer zeggen, veul beton en water. Op een lagere etage is een dikke glazen vloer. We proberen een selfie te maken, maar dat lukt niet. Onze arme zijn te kort. Dan maar de oplossing, één voor één. We pakken de lift naar de uitkijk in de antennemast. We zitten nu op 447 meter. Hier kun je niet zulke mooie foto’s maken, want de ramen zijn niet ze groot. Weer lager bij de glazen vloer zetten we elkaar nog een keer op de foto. Het is wel om trots op te zijn, dat in een voostelling de Westerscheldedam wordt afgebeeld. Voor de Euromast is geen plek. Weer op vaste bodem meanderen we naar de universiteit. We kronkelen wel behoorlijk. Er is een baseball wedstrijd. Om er zeker van te zijn heeft een eigenaar het voorwiel van zijn fiets gehaald. Een kerk steekt klein af tegen een kantoor kolos. Bij de sterren voor filmacteurs zie ik de naam “Jim Carrey”, de acteur van The Mask. De straten zijn zo smal ten opzichte van de hoge torens, dat er bijna geen zonlicht het asfalt raakt. Het oude stadhuis staat nog in zijn eenvoud bij het stadhuisplein. Ten noorden van het park is grote opvolger. We komen in de oude buurt achter de universiteit. We passeren het academisch ziekenhuis. Vrouwen zijn aan het fitness dansen. Zo komen we bij the Institute of Christian Studies, waar Ron hoogleraar is. We rijden via het provinciehuis weer naar East York. Onder diverse bruggen door in een vallei komen we bij hun huis. Zoon Ben is jarig en wordt 12 jaar. Na het heerlijke eten is daarom een taart op het menu. Cheryl heeft de taart gebakken. Olivia fotografeert het tafereel. Kopje koffie, lokaal biertje en ondertussen verslagen van de afgelopen dagen naar de wolken sturen. Ron en ik zijn de laatsten. We komen tijdens ons gesprek op de situatie in Gaza. Het onderwerp wordt maar kort aangehaald. Wel wordt Ron vriend op facebook. Ik doe de was in de rugzak en ga slapen.