back to Winnipeg

Vrijdag 1 augustus Thompson door naar The Pas
Kort na vertrek in Churchill ben ik al in slaap gevallen. Om half zes word ik wakker, maar draai me nog een keer om, voordat ik mijn reisgenoot wakker maak. We zien weer de schaarse begroeiing en natuurlijk de meertjes met beverburchten. Ook de grote rivieren schuiven onder ons door. We passeren Bird. We gaan als één van de laatsten aan het ontbijt. Weer twee eieren en pannenkoekjes. De drie koppen koffie moeten de dorst lessen onder de laatste passeren we een grote dam. Er staat een grote elektriciteitscentrale. De benen worden tien minuten gestrekt in Giliam. Ook nu blijft Anna binnen. Anna legt sociale contacten door haar loomen. Ik ga het dagboek van de afgelopen dagen bij werken en ondertussen probeer ik borden van station te fotograferen. Er schiet nog een beer het bos in, maar die zie ik niet. Ook in Ilford mogen we er even uit. Tot aan Thompson wonen voornamelijk indianen in deze dorpen. Er stappen dan ook weer veel in. Dit stuk lijn is van de Hudson Bay Railway, daarom zit een wagonbediende van deze maatschappij op de trein tot Thompson. De uitwisseling van de mannetjes vindt hier in Ilford plaats. Zij hebben ook bij vertrek naar d tickets gekeken en dat gebeurt in Thompson door VIA weer. Verder gaat het weer langs meren en rivieren over drassige toendra. We passeren Pit Siding. We komen weer in het dichte bos terecht. Bridgar rijden we langs. Even later een rook stop ik Pikwitonei. Het regent behoorlijk, als we Thompson naderen waar we kort zijn. We arriveren om half zes. Het halletje is stampvol. De trein naar Churchill moet ook nog komen. Het is me niet helemaal duidelijk. Van de Britten hoor later, dat de indianen vanuit Thicket Portage meerijden naar Thompson, gaan winkelen en dan met onze trein weer mee terug. Dat klopt niet, want de trein moet nog komen. Misschien zien ze hier een paar dagen blijven hangen. Ik, denk, dat de trein naar Churchill voor dons de struiken is gedoken op één van die junckson en dat we hem niet hebben gezien. In ieder geval zijn veel mensen hier uitgestapt. De Britten, die hierheen gevlogen zijn stappen eer in de trein, net als al de First Nations. Ik spreek een priester uit St. Paul Minnesota. Hij gaat met een groepje verder naar het noorden. Hij vraagt nog of het in Churchill ook zo regent. Ik zeg, dat we al bijna een dag weg zijn. Om tien voor zes vertrekken we weer. Voor het diner gaan we weer aan zalm. Het zitje zit voor met indianen, die weer teruggaan naar Thicket Portage. Twee meisjes, die op de heenreis hier waren uitgestapt, stappen weer in. Op de heen reis was ze wat vergeten en dat staat nu in Thompson. Na tien minuten rijden we weer verder. Als we tien minuten later Hoskins passeren begint het al te schemeren. Bij Odhill is de zon al onder en de duisternis valt. Ik ga tegen elven slapen.