ga maar

Donderdag 24 juli 201In de trein naar Winnipeg.
Ik word wakker, want eindelijk vertrekken we. We zouden gisteren vertrekken om 23.59, maar het is 4,5 uur later geworden. het begint al licht te worden, als we langs de olieraffinaderijen rijden. Ik ga weer slapen en word om 8.25 als we al een heel eind in Saskatchewan zitten. Het moet Unity zijn. Een plaatsje aan het spoor, anders zag je het niet, met silo’s, wuivende overgang bediendes van ongeveer 45 jaar en het baseballstadionnetje mag ook niet ontbreken. Ook stoppen we even in Biggar. Wij genieten van onze brunch. Men noemt het zo, omdat de mensen altijd al later wakker worden in de trein. Buiten zien we hoe intensief het land wordt gebruikt. Even na twaalven zien we aan de horizon achter een meer Saskatoon, de grootste stad van Saskatchewan. Het duurt nog drie kwartier voordat de trein op het juiste perron staat. We mogen even onze benen strekken of de longen teren. Anna kan zo zeggen, dat ze in Saskatchewan is geweest. Een half uur later rijden we weer. Het landschap is geel van het koolzaad of groen van de aardappelen of iets anders. Om 15.50 zijn we bij Watrous. Voorbij Touchwood staan we wel een uur op een tegenligger te wachten. We hebben wel mooi zicht op een meer. Twee pelikanen zwemmen op en neer. Een takje schijnt heel snel hierheen te drijven. Het blijkt een bever als buitenboordmotor te hebben. Zo loopt de vertraging maar op. We eten gewoon om half zes. Een jongen is aardig en zet ons op de foto met de twee mee-eters. Het eten is weer lekker. We laten het ons goed smaken. Na het eten vraag ik aan de jongen, waar hij vandaan komt. “Russia, the Sovjet Union”, hij blijkt niet zo vriendelijk te zijn. Het is wat sommigen zeggen, Poetin wil weer stukken van de Sovjet Unie inpikken. Oekraïne zou de helft Russisch zijn en de andere helft Pools. Ik vraag waarom hij in Canada woont en niet teruggaat naar Rusland. “Omdat ik dichtbij de vijand (de V.S.) wil zitten”, antwoordt hij. Ik heb geen zin in nog meer Putin retoriek en loop weg. Om half zeven komen we onze tegenliggers tegen. Zij hebben geen vertraging. In Melville mogen we weer even luchten. Anna blijft in de trein. Ze begint al op Henk Willemsen te lijken. Er staat weer een aardig nieuw gebouwtje. De oude laten ze verpieteren. Na tien minuten rijden we weer. Tegen elven stoppen we even bij Rivers, de eerste stop in Manitoba. Ik mag er niet uit, want er is haast. Er is al omgeroepen, dat we om 1 uur in Winnipeg aan zullen, maar dat gelooft toch niemand? We gaan maar slapen. Het wordt 3 uur als we aankomen. Dat is 6,5 uur vertraging. We lopen door de lege straten naar de hostel.. ik begin goed mijn rug te voelen n.a.v. de roller coaster. De deur wordt open gedaan. Anna krijgt een kamer bij dames en ik alleen. Voordat ik ga slapen, douche ik me nog even.