I'm a train

Vrijdag 18 juli 2014 Bezoek familie terug naar Vancouver en vertrek
Ik ben weer vroeg wakker. Ik hoor al gerommel in de keuken. Jenny is met de afwas bezig. Ik krijg een kop koffie en loop wat rond. Een schoondochter is de kalveren aan het voeren. Ben laat me de volautomatische melk installatie zien. Het is net de track. De uiers worden opgezocht. Ze worden schoongemaakt en het melken kan beginnen. Een koe mist een uier en dat weet het apparaat precies. De schoondochter wil niet op de foto, want ze is er niet opgekleed. We lopen langs hun oude huis langs die waar ze ook een tijdje hebben gewoond. Het ontbijt staat klaar, waar we gebruik van maken. Lekker een paar eieren, pannenkoeken, wat wil je nog meer? Ook kijk ik in een boek over het leven van de ouders van Ben. Hoe zijn vader vluchtte uit Bolsjewiek Rusland. Zijn vader was weduwnaar en stak met een aantal kinderen de grote plas over. Ze waren Mennonieten en dus van Nederlandse afkomst. Het is al na elven, als we vertrekken. Eerst naar een dochter, die net een baby heeft gehad. Een andere dochter is niet thuis, dus rijden we bij Nadine haar bedrijf langs. Haar man is in de garage bezig. Op de begraafplaats bezoeken we de plek, waar oom Henk begraven ligt. Bij de kerk is de vakantie Bijbelschool. Kinderen zingen liedjes. Het blijkt, dat de helft kleinkinderen van Jenny zijn. We mogen ook mee-eten. Ik neem een bolletje en wat salade. Ook de koffie mag niet ontbreken. Wat een kinderschare. Aan de muur hangen allerlei foto’s. Ik herken Bert met Henriëtte en Ben met Jenny. We rijden naar Bert en zitten daar in het zonnetje aan de koffie en daarna nog een koud drankje. Ze zijn ook al opa en oma. De tweeling komt dit jaar nog naar Nederland voor de bloemencorso in Vollenhove. We rijden ook nog langs de zaak van Henk VanDijk en moeten dan na een korte stop bij de oude farm naar tante Annie in een bejaardenhuis. Tante Annie zit al in de gezamenlijke ruimte. Ze is al 87 en leert geen nieuwe dingen meer bij. We praten over van alles. We zijn nu vlakbij Surrey. Ook moeten we de kamer zien. Veel foto’s uit het verleden. Afbeeldingen van de familie. De muren in de gang zijn opgevrolijkt met Nederlandse tafereeltjes. Een dorp met een kerk. Het is niet te zien van welke stroming het is. Om vijf uur gaan we naar de stad. We pakken een nieuwe brug. Wat een grote stad is het. We worstelen ons naar het Stanleypark. Eerst kijkt Ben, waar het station is. In het park bekijken we de totempalen. De moderne zijn beschilderd. Je kunt ze niet aanraken, want dat is tegenwoordig verboden. Men gaat respectvol om met het verleden van de First Nations. We zien hier de stad mooi liggen. Wolkenkrabbers, en watervliegen die landen. Aan de andere kant een beter gezicht op Burrard Inlet. Aan de overkant ligt North Vancouver. Ganzen zwemmen voorbij. Joggers komen langs. Ook de fiets wordt tegenwoordig vaker genomen. Zou ik bijna het skaten vergeten. De Lions Gate Bridge verbindt de beide oevers van Inham. We rijden naar de vlam van de Winterspelen. Dan gaan we naar het station. De trein staat al klaar. Passagiers staan al in de rij. We checken de bagage in en nemen afscheid van Ben en Jenny. We stappen in en ons stuk trein pikt de slaapcabines op. Gaat vertrekken we om 20.35 uur. Het begint al donker te worden. Na een uur zijn we pas onder de brug door, waar we met Ben en Jenny de stad inreden. Het is al schemerig. We hebben nog niet warm gegeten en hebben te goed gedaan aan pasta met gehakballetjes. Ik heb een dubbele portie balletjes vanwege het consumptie gedrag van Anna. De meeste stations rijdt de trein voorbij, omdat er geen passagiers in of uit hoeven. Om elf uur ga ik slapen.